Hoopvol perspectief – juli 2024
Wachten op een wonder
Sinds ik weet dat ik wat over het onderwerp 'hoopvol perspectief' mag schrijven speelt dit onderwerp door mijn hoofd. Wat is hier veel over te schrijven ...
Toen ik het gesprek zag van Jan Zwart met Erna Peyenburg voorganger van de oud katholieke kerk en Saïda van de surinaamse moskee raakte mij dat. Echt luisteren naar elkaar en belangstelling tonen in andere geloven.
Toen ik voor Pasen meehielp de eenvoudige maaltijd te bereiden die georganiseerd werden door de gezamelijke kerken, voelde dat zo goed. Wat een lieve mensen. Het was zo onbelangrijk bij welk geloof je behoorde.
Ik kreeg de vrijheid om te doen hoe ik Pasen beleefde. Het werd zo goed ontvangen. We gaan hier vast mee door.
Of toen ik een gesprek zag van een moeder met haar dochter van 7 jaar over de vluchtelingen van de oorlog in Oekraïne. Zij vroeg aan haar dochter hoe zij het zou vinden om naar een vreemd land te moeten vluchten.
Haar dochter moest daar even over nadenken en zei toen: "Ik denk dat ik dan daar ook wel weer vriendinnetjes zou krijgen." Wat een vertrouwen.
Vorige week vond ik een gedicht dat ik ong 25 jaar geleden van mijn jongste zoon kreeg en nog zo actueel is:
Wachten op een wonder
Ik heb gehoord dat vele van jullie zitten te wachten op een wonder
Een wonder, dat ik, jullie God, de wereld zal redden.
Maar hoe zal ik redden zonder jullie handen?
Hoe zal ik spreken zonder jullie stem?
Hoe zal ik liefhebben zonder jullie harten?
Vanaf de zevende dag heb ik alles uit handen gegeven
Heel mijn schepping
Heel mijn wondermacht
Niet jullie
Maar ik wacht nu op een wonder.
God heeft mensen nodig!
Als we nu met ons stukje Godsgevoel de wereld wat mooier kunnen maken, zijn we al een stukje op weg.