Hoopvol perspectief – december 2024

In de nazomer van mijn leven kijk ik vooruit naar mijn herfst en winter. Ik stel me
graag voor dat de storm die nu over de wereld raast dan, in 2045, is gaan liggen. Er
zullen ruiten zijn gesneuveld, daken weggeblazen, muren zijn ontwricht, maar de
huizen staan er nog. De ontwortelde bomen die door de stroom zijn meegevoerd
vormen de basis voor nieuwe natuur elders. De gaten die in de wegen zijn geslagen
zijn weer gevuld en de bruggen zijn hersteld.

Mensen hebben herontdekt hoe het is om persoonlijk met elkaar van gedachten te
wisselen, zonder scherm ertussen. Kinderen krijgen de tijd en de ruimte om met
elkaar te spelen, buiten, dat is een vast onderdeel van het curriculum. Online pesten
is een nare droom uit het verleden. De ervaringen van de afgelopen decennia
hebben in 2045 geleid tot zorgvuldige aandacht voor opvoeding en onderwijs, waarbij
alle aspecten evenveel van belang zijn. Er is geen sprake meer van onderscheid
tussen middelbaar en hoger onderwijs, die terminologie is in onbruik geraakt,
iedereen wordt in gelijke mate gewaardeerd om zijn bijdrage aan de maatschappij,
zowel de timmerman als de chirurg.

De hang naar sterke mannen om een land dictatoriaal te leiden heeft niet goed
uitgepakt. Vrouwen hebben het momentum gepakt en zijn nu in gelijke mate
vertegenwoordigd in de regeringen over de hele wereld. Dat alleen al heeft heel veel
ten goede veranderd in de gebieden waar decennialang conflicten hebben gewoed.
Gaza, Soedan, Syrië, Oekraïne: de wederopbouw is bijna voltooid en de kinderen
van gezworen vijanden weten samen de fouten van hun ouders te vermijden.

De enorme opwarming van de aarde is net op tijd een halt toegeroepen. Met
schaamte kijken we als mensheid terug op het systeem waarin andere diersoorten
dan wij als product werden beschouwd en behandeld, met alle negatieve gevolgen
voor de leefbaarheid van onze planeet. Ook de enorme consumptiedrang hebben we
tijdig weten te bedwingen. Onze voetafdruk is in de afgelopen decennia zodanig
afgenomen dat we niet langer meerdere planeten nodig hebben om onze honger
naar meer te stillen.

Vrede op aarde, waar we in onze westerse samenleving minimaal twee dagen per
jaar hevig naar verlangden, is dichterbij dan ooit. We zien en erkennen de verschillen
wereldwijd. De technologie stelt ons in staat alles wat de aarde ons biedt steeds
rechtvaardiger te verdelen. Ieder continent draagt in gelijke mate bij aan onze
welvaart, de wind in het Noordelijk halfrond, de zon in Afrika en de
getijdenwisselingen in de hele wereld voorzien ons van alle energie die we nodig
hebben. De investeringen in kennis hebben zich dubbel en dwars uitbetaald.

En zij die net als ik in de winter van hun leven zitten vragen zich verwonderd af waar
dit hele proces is begonnen. Was het dat Zweedse meisje dat met haar
verontwaardiging over het uitputten van de aarde de wereld wakker schudde? Waren
het de mensen die de snelwegen afzetten om te protesteren tegen het achterwege
blijven van klimaatbeschermende maatregelen? Was het de tegenbeweging die
ontstond toen duidelijk werd dat vrouwen in bijna 90% van de wereld structureel
achtergesteld werden bij mannen? Was het die Rus die de stem van het volk
verwoordde en daarom werd vermoord door het regime? Was het de jongen die een
boompje plantte om de wereld meer zuurstof en zijn tuin schaduw te geven? Was het
degene die na veel pogingen het plastic uit de oceanen wist te halen? Was het de
Israëlische leider die niet aan de verkeerde kant van de geschiedenis wilde
eindigen? Waren het de buren die ondanks een politiek verschil van inzicht jou
uitnodigden om nader tot elkaar te komen? Was het je dochter die jou liet zien dat
uiterlijke schijn precies dat is? Was het het kind van een asielzoeker dat hier met
open armen werd ontvangen en als gelijkwaardig mens werd behandeld en mij in
mijn winterdagen ondersteunt?

Was ik het, die ondanks meningsverschillen in gesprek wilde blijven? Was jij het, die
in december 2024 deze tekst las en besloot de dag te plukken?