Zo zacht, zo sterk
Wekelijkse inspiratie Marten van der Wal – 11 december 2022
Geliefd mens,
Ik merk aan de dagen die voorafgaan aan dat ik deze inspiratie schrijf, dat ik als het ware door de ogen van het thema waarover ik wil schrijven naar de wereld kijk. Blijkbaar kijk, voel en luister ik dan extra openhartig met de bereidheid om geraakt te worden. Wonderlijk. Ik mijmerde over deze verwachtingsvolle periode. Wat maakt dat wij mensen perioden van toeleven markeren? Naar wie of wat verlangen we dan? En, wat helpt om dicht bij dit verlangen te komen? Terwijl de vragen bleven komen, vond onderstaand gedicht mij:
Met mijn kop in het zand, voel ik me
veilig in dit land; daar waar iedereen zich
een pionier waant, waar iedereen zwelt
van gramschap. Het zand is heerlijk koud
ik hoor geen oorlog, ik zie niets:
geen priemende vingers, geen mannen
in kwade pakken, geen watergolven,
geen bosbranden. Hier hoor ik alleen
mijn eigen ademhaling, mijn denken, hier
fantaseer ik prachtige dingen, voel ik mijn
vleugels branden. Wat ik overpeins is
het volgende: te willen floreren als een
waadvogel, te grazen als een akkergans,
de snelle vleugelslag van een regenwulp,
of op een dag mooi te zijn,
op een dag mezelf. Maar in deze wereld vechten ze
voor hun gelijk, om wie het beste zijn best
en niemand die naar de ander luistert,
niemand die de marcheerstand uit zijn
benen sust en andermans geluk meedraagt.
Ik kan het iedereen aanbevelen soms
je kop in het zand te steken en even niets
te willen, alleen maar denken aan betere tijden,
aan een land zo zacht, aan een land zo sterk1.
Heel voelen
Je herkent hopelijk ook de dagen dat alles lijkt te kloppen. Dat je je heel voelt, verbonden, blij en dat je voelt dat je helemaal tot je recht komt. Maar ik heb ook momenten dat het tegenovergestelde er is. Soms door een aanwijsbare oorzaak, soms door wat ik om me heen zie en af en toe ben ik mezelf gewoon even kwijt. Het gebeurt wanneer ik het nieuwsoverzicht op m’n telefoon bekijk of wanneer ik denk op een dag van alles te moeten, het liefst perfect, het beste is dan niet goed genoeg. Ook dit zit in ons mensen. Het is een utopie te streven naar een altijddurende conditie van voorspoed, maar ik wil het ene graag wikkelen in het andere.
Verbeelden en vormgeven
Die diepgevoelde behoefte aan heelheid zit dus blijkbaar óók in ons. Het verlangen om je verbonden te voelen met het onuitsprekelijke, intens te ervaren dat je deel bent van het wonder van bestaan, dat je een kloppend hart hebt, je kunt bewegen vanuit een reflex of omdat je het wilt. Ik hunker zo om mij af en toe onder te dompelen in dit besef, omdat het mijn geloof sterkt in ons vermogen om ‘betere tijden, een land zo zacht en sterk’ krachtig te verbeelden en vorm te geven.
In eenvoud dichtbij
Zouden mensen daarom niet af en toe pas op de plaats willen maken? Even de kop in het zand. Verdwalen in het verlangen naar warmte en licht. Je door dat gevoel laten aanraken. Beseffen dat dit universele verlangen er altijd al is geweest en er ook altijd zal zijn. Met alles wat er in mij zit, geloven dat deze krachten zeker zullen winnen in ’t eind. En dat de weg niet zit in het ‘meer’, maar misschien wel in het ‘minder’. In de eenvoud, in mij en ons, heel dichtbij. Zo de boom optuigen, de kerststal een plekje in huis geven, ‘Lessons and Carols’ 2 bezoeken, een kerstwijding bezoeken, of …
Ik nodig u uit om in de komende weken door de ogen van dit verlangen te kijken. Met de bereidheid om als nieuw geraakt te worden door de kern van dit verhaal dat al decennialang haar lichtspoor trekt in deze wereld, ver weg en heel dichtbij.
Marten van der Wal
Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap
1) Alle rust is betrekkelijk, Marieke Lucas Rijneveld
2) zie www.apgen.nl/activiteiten/