Zo wil ik leven...

Wekelijkse inspiratie – 19 maart 2023

Geliefd mens,

Heb jij dat ook weleens? Dat woorden of zinnen die je leest of hoort in je blijven rondzingen? Het overkomt mij deze dagen. In gedachten hoor ik steeds de kernachtige geloofsboodschap van oom Ziya: ‘Het paradijs zit in je hart. In je.’¹ En uit de wekelijkse inspiratie van vorige week: ‘We moeten naar buiten, uit de kast, uit onze schulp! Het stille midden moet een stem krijgen. Mijn stem.’ Ik schrijf woorden die mij doen toeleven naar Pasen, het moment waarop we in het Apostolisch Genootschap traditiegetrouw ons persoonlijke verbond vernieuwen. Het brengt mij bij de vragen: Welk verbond wil ik me her-inneren? Waar wil ík voor staan? En hoe vertaalt zich dit in de keuzes die ik maak? Ik besef dat de zoektocht naar zingeving, betekenis en geluk, niet buiten ons ligt maar in ons. Misschien is het daarom wel dat er sinds mensenheugenis regels worden opgesteld, hoe te leven. Vanuit welke leefregels wil ik leven? Ik probeer het.

Radicale liefde
Ik wil radicaal kiezen voor de liefde. Een liefde die gericht is op mezelf, de ander en op het leven dat ik niet begrijp, maar waar ik wel deel van ben. Radicaal, omdat ik er niet mee wil sjoemelen. Opnieuw beginnen wel. Ik wil hierin volharden, in voor- en tegenspoed. Dus ook als het aangevochten wordt of op momenten van twijfel, wil ik dichtbij die liefde blijven. En ja, dat is soms hard werken. En wanneer ik het even niet voel, wil ik me vasthouden aan het geloof en het vertrouwen dat het in mij is en dat ik het kan. Ik wil hier bewust tijd en aandacht voor maken. Daarom wil ik, in de hectiek van alledag, zorgen voor momenten van rust, overdenking en dankbaarheid. Momenten waarop ik contact wil maken met mijn diepste zijn; daar waar niets moet, maar waar ik mag voelen dat ik een prachtige uitkomst ben van het scheppende leven.

Uit één stuk
Ik wil het waardevolle doorgeven, want het leven draait niet óm mij, maar met mij. En ik weet: alles van waarde is weerloos.² Ik wil het weerloze beschermen en niet ten onder laten gaan. In het nu, in het alles en ook wanneer het moed vraagt. Ik voel me hierin verbonden met de generaties vóór en ná mij. Ik wil de ruimte tussen mij en de ander respectvol inkleuren. Bijvoorbeeld door op mijn woorden te letten, door bewust te kiezen wanneer ik wel of niet spreek, in het nauwkeurig willen luisteren of in een waardevolle benadering van mijn medemens. Ik wil daarbij ‘uit één stuk’ zijn. Door mijn woord en daad één te laten zijn.

Niet perfect, wel echt
Ik wil het mij gegeven leven eren. En dat vraagt daarom liefdevolle aandacht voor lijf, hoofd, hart en ziel. Het is niet ván mij, maar het is wel áán mij. En dit betekent dus ook dat ik de ander eerlijk en oprecht tegemoet wil treden. Door aandachtig te kijken. Wat leeft in hen, wat zingt en vraagt? Wat woelt in hen, creëert en draagt? Maar soms ook door niet te streng te zijn voor mezelf, wanneer het de ander zoveel gemakkelijker af lijkt te gaan. Ik wil net zo mens zijn als andere mensen. Precies goed.³ Zo wil ik leven. Het hoeft niet perfect, maar wel écht. Ik vind het uitdagend om woorden te geven aan het gebied waarvoor ons taalgebruik soms geen woorden heeft. En toch zit in het proberen veel waarde. Want door dat pogen van velen, gekend en ongekend, heb ik woorden gevonden die mij richting geven om te groeien. Dat wil ik met eerbied gedenken.

Marten van der Wal

Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap

^{1) Documentaire Sinan Can Sinan op zoek naar het Paradijs
2) De zeer oude zingt, Lucebert
3) Precies goed, Babs Gons}