Wat we doen

Wekelijkse inspiratie door Annemarieke Meelker – 3 juli 2022

Geliefd mens, jong en oud,

Op een zomerse avond liep ik met de negenjarige Marenthe in de Franse Morvan de hond uit te laten. Zij kampeerde daar ook met haar ouders. Ze keek om zich heen en vertelde dat het haar opviel, dat er helemaal geen afval lag in de hoge bermen van de kleine landweggetjes. Haar conclusie was: iedereen gooit zijn afval vast thuis weg. Mooi dat zij het opmerkte, dat zij het verschil zag.

Doe ik genoeg?
De titel van de weekbrief voor 19 juni luidt: Waarom zou je geloven? Het (korte) antwoord: zodat je je geliefd weet en een zegen kunt zijn. Maar als nou niemand ziet wat je doet, moet je het dan toch doen? En nog ingewikkelder is de vraag: moet het helpen om het te doen? Deze vragen hoorde ik in een podcast met de titel: ‘Doe ik genoeg?’ Een aansprekende titel, want we willen zó graag het goede en het mooie doen, dat we soms wel veel van onszelf verwachten. En is dat wel terecht?

Er valt altijd wel een lezersbrief te schrijven. Een bedrijf te boycotten. Er valt altijd een manifestatie te organiseren. Een petitie opstarten. Er valt altijd wel een stem te verheffen en een boodschap te vermarkten. Dus doe jij wel genoeg? Is dit lezen echt het beste dat je met je tijd kan doen? En is de diploma-uitreiking van je achternichtje echt belangrijker dan die Klimaatmars?¹

Hele kunst
Het verdragen dat er altijd wel iets is wat je niet kunt of wilt doen, of dat je je tijd maar een keer kunt besteden, is een hele kunst. Net zoals dat jouw mooi of goed doen soms helemaal niet helpt. Of dat het niet gezien of gewaardeerd wordt. Daar zou je gefrustreerd van kunnen worden. Je zou de volgende keer kunnen denken dat het tòch niets uitmaakt. Dat iemand anders het dan maar moet doen. Maar daar word je dan ook weer niet gelukkig van.

Niet bovenmenselijk
In onze grondslag staat dat we geloven dat de macht waaruit alles ontstaan is, ook in mensen werkzaam is en tot uitdrukking komt in liefdevol handelen. Hoe ziet dat liefdevol handelen er dan uit? Een dag nadat de foto Earthrise2 gemaakt is, schreef de dichter MacLeish: ‘De aarde te zien zoals ze werkelijk is, klein en blauw en mooi, zwevend in de eeuwige stilte, is onszelf zien als passagiers op die aarde’. Als kind dacht ik dat je alles weggeven moest als er nood was bij andere kinderen. Maar na verloop van tijd leerde ik dat ik die absolute individuele verantwoordelijkheid los moest laten. Dat ik niet bovenmenselijk ben, dat ik niet alles, altijd en alleen hoef te doen. Passagiers dus, mensen die meedoen, bijdragen en invloed hebben maar ook te maken hebben met de menselijke maat.

Kleine beetjes helpen ook
En ik leerde ook dat je het samen kunt doen. Dat kleine beetjes ook helpen. En…dat alles wat in liefde gedaan wordt, blijft bestaan.

Een lieve lach dat is genoeg,
al zie ik hem maar even.
Dat geeft me vaak een goed gevoel,
ik voel mezelf weer leven.
Een beetje hoop dat is genoeg,
al is het maar een sprankje.
Als jij mij dat nu geven kan,
dan zeg ik zachtjes: ‘Dank je.’³

Dus doe wat je hart je ingeeft, wat je kunt en weet dat dat genoeg is, want je weet nooit wie het ziet… misschien wel een 9-jarige of een 59-jarige tijdens een wandeling op een zomerse avond.

Annemarieke Meelker

Districtsvoorganger Apostolisch Genootschap