Verwondertijd
Wekelijkse inspiratie door Nanda Ziere – 18 juli 2021
Geliefd mens, geliefde (uw/jouw naam),
Heel lang geleden kregen wij, als we op vakantie waren, brieven van mijn oma. Geschreven op luchtpostpapier. Haar bijzondere handschrift gaf ons genoeg te raden, maar meestal konden we het uit de context wel ontcijferen. Ze had ons zoveel te melden, dat ze doorschreef tot op de randjes. Het was een feestje deze brieven te krijgen, we keken ernaar uit. Omdat ze belangrijk voor me zijn, heb ik ze bewaard in een speciaal mapje.
Zelden krijg ik nog een handgeschreven brief, wel kaarten met lieve, bemoedigende woorden. Ken je ook het verwachtingsvolle openmaken? Met dat beeld in gedachten ben ik deze brief gaan schrijven. Een brief over ruimte maken voor verwondertijd. En over de zich steeds weer voordoende vraag of ik in dat ene moment, licht en liefde verspreid.
Kras
Het is moeilijk te bevatten dat dit bestaan,
de volledige weg van schreeuw tot zucht,
zal worden samengevat in een kleine
streep van geboorte- naar sterftejaar.
Een godgans leven uitgedrukt in de smalste
horizon van is naar is geweest, eenzame
kras tussen bron en zee.1
Zo’n minuscuul streepje van een paar millimeter staat symbool voor een geleefd leven: van eerste ademhaling tot laatste ademtocht. Daartussen gebeurt het. Hoop en vrees, mildheid en woede, kwetsen en verduren.
Zou ik durven zeggen dat ik op die weg enig talent voor ontvankelijkheid heb ontwikkeld?
Wil ik zorgen voor morgen door vandaag dat te doen wat ik er in mijn vermogen ligt?
Lukt het mij mijn oordeel te verzachten en mijn vertrouwen te laten groeien?
Mijn opa en oma hadden een platenspeler, waardoor we eindeloos konden luisteren naar de conferences van André van Duin of de verhalen van Bim, Bam en Bom die je kreeg bij de Biotex. Als er op een elpee een kras zat, dan bleef de plaat daar steeds op hangen. Dat wil ik niet.
Ik heb tijd gekregen én heb die nodig om te begrijpen, om te ont-wikkelen en om te ont-plooien. Omdat ik zo graag de ‘godgansheid’ van het leven wil waarderen: de heelheid van het onvolmaakte bestaan kunnen zien en het aan te gaan. Dat is een eenzame ervaring, want je moet dat altijd zelf (her)ontdekken.
Ieder draagt iets kostbaars in zich, dat in geen ander te vinden is.2 Wat dat kostbare is, is een persoonlijke zoektocht. Als je ontdekt wat jouw ziel beroert, van welk lied je hart gaat zingen en wat jou in je diepste wezen raakt3, dan kun je dat voeden en geeft het houvast bij ‘zo wil ik leven’4.
Wij hebben nog tijd. Samen delen we in het genootschap een ideaal, verbeeld in ons embleem. Zullen we licht en liefde brengen, daar waar we zijn?
Nanda Ziere
Bestuurslid Apostolisch Genootschap
1 Marjolijn van Heemstra, Reistijd, bedtijd, ijstijd, Das Mag, 2020
2 Martin Buber, De weg van de mens, Juwelenschip, 2005
3 Zie ook: Godsgevoel, zangkoorlied Apostolisch Genootschap
4 Zie ook: Rob Does (samenstelling), Leven in liefde, 5 juni, Kokboekencentrum, 2020