Soms met de ogen dicht en de handen gevouwen...

Wekelijkse inspiratie - 13 september 2024

Geliefd mens,

In mijn kinderjaren was het in ons gezin traditie om op zondagochtend vroeg naar de eredienst te gaan. Dit was nooit een opgave, want juist in de momenten voorafgaand aan de dienst gebeurde het toen voor mij. Ik hield ervan om iets eerder de grote zaal binnen te gaan, een rustig plekje te zoeken en dan te kijken hoe mensen met allerlei achtergronden naar binnen gingen. Wat me altijd fascineerde, was hoe sommigen van hen, voordat ze gingen zitten, even verstilden. Ze vouwden hun handen, sloten hun ogen, en na enkele momenten namen ze plaats. Ik hoorde niets, maar zag van alles. Zonder precies te begrijpen wat er gebeurde of welke betekenis het had, voelde ik diep van binnen dat er voor deze mensen iets wezenlijks plaatsvond.

Hier en nu

Pas later begreep ik dat dit ritueel hen hielp om zich met hart en ziel in te stellen opdat het mocht lukken om het deurtje te openen naar de wezenlijke ontmoeting met zichzelf, met de ander en het andere. Het was ook een manier om de afleidingen van het dagelijks leven proberen buiten te houden, om echt aanwezig te kunnen zijn in het hier en nu.

Present zijn

Jaren daarna, toen ik zelf mocht helpen bij het verzorgen van een eredienst, ontdekte ik dat ook de verzorgers hun eigen ritueel hebben. Enkele minuten voor aanvang zoeken ze naar woorden om écht present te zijn: dat het mag lukken om de aandacht, gedachten en gevoelens helemaal te richten op wat zich nu aandient. Na dit gebed lopen de verzorgers naar de grote zaal. Voordat ze naar binnen gaan, klopt de voorganger op de deur. Deze klop symboliseert een stil en zuiver verlangen: mag ik écht bij je binnenkomen, bij wat voor jou goed en heilig¹ is?

Rust en harmonie

Als deze intenties elkaar vinden in de ontmoeting, begrijp ik dat er liederen zijn ‘geboren’ die bezingen mij veilig en geborgen voelen² of hier vrede vinden³. Ze gaan over het ervaren van innerlijke rust of harmonie in jezelf, met anderen, met de natuur of misschien wel met het goddelijke. Blijkbaar kan het helpen om je daarop in te stellen.

Waardiger wereld

Wanneer je in je leven hebt ervaren dat in vrede zijn echt kan bestaan en je ook de kracht daarvan hebt gevoeld, doet het misschien wel extra pijn wanneer er situaties zijn waarbij dit verre van realiteit is. De verruwing in de maatschappij en het uitzichtloze geweld op vele plekken in de wereld raken ons. Tegelijkertijd kan die ervaring een krachtige drijfveer zijn, een vuur dat ons aanspoort om onophoudelijk te werken aan een waardiger wereld.

Veilig en geborgen

Daarom roepen we elkaar tijdens de Vredesweek in onze ‘Ambassades van Vrede’ op om zelf, maar ook samen - in naam van de vrede - een plaats van troost en kracht te zijn. Dat je een mens mag zijn bij wie anderen zich veilig en geborgen weten. Dat we mensen mogen zijn bij wie dat wat voor de ander goed en heilig is, vertrouwd is. Dat we samen plaatsen vormen waar je in vrede mag zijn. Wanneer mensen zó samen door een deur gaan⁴, dan zal er écht Vrede zijn.

Marten van der Wal

Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap

^{1 De liefste plek: zangkoorlied nr. 29, Apostolisch Genootschap}

^{2 Plaats van troost en kracht: zangkoorlied nr. 18, Apostolisch Genootschap}

^{3 Anders en opnieuw: zangkoorlied nr. 19, Apostolisch Genootschap}

^{4 Tom Mikkers, Magazine PAX Vieren 2024}