Samen oplopen

Wekelijkse inspiratie door Alexander Tuinstra – 1 augustus 2021

Er ging geen dag voorbij of de eekhoorn was wel op stap. Hij liet zich ’s ochtends uit de beukeboom naar beneden vallen op het mos, of soms van het puntje van een tak in de vijver op de rug van de libel, die hem dan zwijgend naar de kant bracht. Hij sloeg altijd de eerste de beste weg in die voor zijn voeten kwam. Maar als hij een zijweg zag dan sloeg hij die in, en als het hem lukte zijn plannen voor die dag te vergeten dan vergat hij ze. Zo was hij op een dag op weg naar de olifant die ging verhuizen en nog wat hulp nodig had, toen hij een kronkelig zandpad zag. Dat sloeg hij in. Er stond een bordje: weg naar de rand. Daar wil ik heen! dacht de eekhoorn. Maar tot zijn verdriet was er al spoedig weer een zijweg die hij niet links kon laten liggen, hoe graag hij dat ook had gewild.1

Alternatieve weg
Als kind had ik een enorme hekel aan de traditionele wandeling op zondagmiddag. Mijn moeder verwonderde zich er dan ook over dat ik in de loop van mijn leven van wandelen ben gaan houden. Misschien komt het wel omdat het in de hectiek van het leven soms nodig is om te vertragen. Echt onthaasten kan door zonder vaststaand doel te gaan lopen en je omgeving bewust en traag te benaderen. Tijdens de vakantie heb ik Madeira te voet verkend en liep ik langs oude watergangen die het eiland en haar bewoners voorzien van water en elektriciteit. Het routeboekje in mijn hand bood lang niet altijd uitkomst, omdat de informatie verouderd was of omdat het pad met linten was afgesloten voor onderhoud. Dan sta je voor de keuze: negeer je de linten, keer je om of ga je op zoek naar een alternatieve weg?

Twee mijl
Gelukkig stond ik niet alleen in mijn keuze. In de Bergrede2 roept Jezus zijn volgelingen op om te geven in plaats van te nemen. Hij riep op om ‘twee mijl’ met iemand op te lopen, als je gedwongen wordt er één mijl met hem mee te gaan. Ik ben dankbaar dat er mensen zijn die met mij willen oplopen en het aandurven een poosje in mijn schoenen te gaan staan. Mensen met wie ik me verbonden voel, waardoor ik God kan ervaren als een kracht die mij overstijgt, voedt en draagt.3 Een kracht waarvan ik weet dat die ook in mij is, waardoor ik de verantwoordelijkheid voel om zelf met mijn naaste op te lopen.

Samen mens zijn
Dit samen oplopen gaat over elkaar echt zien en een liefde die verder gaat dan de natuurlijke liefde voor de eigen familie of die tussen goede vrienden. Het gaat om samen mens te zijn, om de wissel-
werking tussen zien en gezien worden. Als jij de ander ziet, help je de ander om jou te zien. Com-passie is zien, bewogen worden en in beweging komen.4 Het vraagt een forse inspanning om mij daadwerkelijk in andere ervaringen en gedachtewerelden dan die van mijzelf te verplaatsen en van diversiteit naar inclusiviteit te komen. De Progress-vlag die deze week bij apostolische gebouwen wordt gehesen gaat over het streven elkaar, wie je ook bent, in te sluiten. Mens en medemens zijn.

Onderweg
Zo loop je soms ongedacht en onvoorzien je levensweg, een kronkelend parcours met mogelijkheden en hindernissen. Op uitzichtpunten onderweg kun je de paden zien die je gegaan bent en rust nemen om je nog eens te bepalen bij de richting die je kiest. Ik gun ons dat we trots zijn, niet op het behalen van een prestatie, maar op de moed om onderweg te zijn. Te doen wat we kunnen om zelf en met elkaar een oefenplaats te zijn voor compassie en mededogen.

Alexander Tuinstra

Districtsvoorganger Apostolisch Genootschap