Mens zijn

Wekelijkse inspiratie door Ineke Gerritse-Zwart – 7 augustus 2022

Geliefd mens,

Lief en zacht, gevoelig en aandachtig
een frisse wind, een straaltje zonneschijn
attent, uit op het goede en waarachtig
zo moeten mensen zijn

en natuurlijk lenig en veerkrachtig,
wars van opsmuk en van schone schijn
open en oprecht en raadselachtig
zo moeten mensen zijn

zo moeten mensen zijn
een rechte rug, consequent, wilskrachtig
uit één stuk en zonder water bij de wijn
(…)
zo moeten mensen zijn¹

De ander ver-dragen
Het lijkt haast onmogelijk om mens te zijn, zoals in dit lied wordt bezongen. En toch kan het, omdat in de mens het vermogen aanwezig is om zo te leven. Wat doen we om die mogelijkheid in onszelf en bij elkaar aan te raken en te voeden? Degene die dit lied zong, vertelde dat er mensen nodig zijn aan wie de ander zich kan optrekken. Een interessante uitspraak in het licht van onze waardevolle traditie om op de eerste zondag van de maand jeugd aandacht te schenken. Kinderen die opgroeien in onze nabijheid komen met ons woord en gedrag in aanraking. Wij zijn vele malen gaan staan bij de doop van een kind, waarbij ons de vraag werd gesteld of we wilden bijdragen aan een liefdevol en veilig klimaat. Ik heb daar altijd van harte ja op gezegd. Toch is het goed om bij tijd en wijle zo’n belofte nog eens op te frissen en de vraag te stellen of ik een mens ben die de ander kan verdragen. Ver-dragen.

Optillen en groter maken
‘Verdragen betekent volgens het woordenboek bestand zijn, doorstaan, dulden, harden, uithouden. Die woorden hebben voor mij een te zuinige bijsmaak. Ver-dragen is optimistischer. Als je iemand ver-draagt wil je diegene oppakken, vasthouden en weer neerzetten op een betere plek dan waar hij of zij vandaan kwam. Bij de hand nemen. Groter maken. Optillen.’²

Echt luisteren
Naar de ander die vlak naast ons leeft een helpende hand uitsteken, is meestal niet zo ingewikkeld. Maar nu naar degene die in een totaal andere wereld leeft. Er is daarin soms veel wat we niet begrijpen. Wat zou er gebeuren als we die andere ander dan tegemoet treden, om uitleg vragen en echt gaan luisteren? We kunnen anno nu makkelijker communiceren dan ooit, maar verstaan we elkaar nog wel?

Kunst van het leven
Kinderen groeien op en bewandelen hun weg naar volwassenheid. Dat is niet altijd een eenvoudige weg, helemaal niet in een tijd waarbij buiten- en digitale wereld een stevig beroep doen op hun binnenwereld. Het vinden van antwoorden op vragen als wie ben ik, wat is mijn mening en welke keuzes maak ik, wordt vaak overspoeld door een voortdurende informatie- en vragenstroom. Hoe waardevol is het dan als zij mensen ontmoeten van wie ze de kunst van het leven kunnen leren. Een kort gesprek met de deurklink in de hand - bij wijze van spreken - kan misschien van levensbelang zijn. De oprechte vraag: Hoe gaat het nu écht met je?, kan diep raken en ruimte bieden aan een tot dan ingehouden stroom van gevoel. En soms kan het opnieuw vertellen van een oud verhaal z’n eeuwige kracht bewijzen, omdat ‘opeens’ de onderliggende waarde tot je doordringt.

Mens zijn
Zo moeten mensen zijn … U, ik, wij kunnen het! Laten we liefdevol en zonder opsmuk of schone schijn aandachtig zijn voor de mens in onze omgeving. Dwars door alle generaties heen mens en medemens zijn.

Alles verdraagt ze, alles gelooft ze, alles hoopt ze, in alles volhardt ze.³

Zó wil ik mens zijn.

Ineke Gerritse-Zwart

Districtvoorganger Apostolisch Genootschap

^{1 Vrij naar Jeroen van Merwijk Zo moeten mensen zijn.
2 Citaat uit artikel van BNNVARA, geschreven door Danielle Braun.
3 Uit 1 Korintiërs 13.}