Luisteren naar je ziel 

Wekelijkse inspiratie door Bert Wiegman - 12 december 2021

In het prachtige boekje van de kerstwijding staat onder andere: ‘Zo vertellen op veel plaatsen in de wereld mensen elkaar op kerstavond dat wonderlijke verhaal over de geboorte van een kind aan wie de nodige verwachtingen waren verbonden. Ze verlangden naar iemand die aan alle problemen en onenigheid tussen mensen een einde zou maken. Vervolgens gaat het verhaal over gewone, feilbare mensen zoals jij en ik. De geboorte van het kind aan wie het redden en bevrijden van zijn volk allemaal werd toegedicht, vond niet in een paleis plaats, maar in een stal, want er was in de herberg geen plaats. Van een voerbak en wat stro had z’n vader een wieg geïmproviseerd. De eerste mensen die het kindje vonden, waren geen hoogwaardigheidsbekleders, maar eenvoudige herders uit het veld. Zij hadden gehoord van zijn bijzondere eigenschappen en knielden voor hem neer. In die omstandigheden zag een bijzondere gezindheid het levenslicht. Want Jezus richtte zich op andere waarden dan op de door velen gehoopte bevrijding van het Romeinse juk. Hij sprák niet alleen over het licht van de liefde, hij had pretentieloos lief. Hij droomde niet alleen over vrede, maar vervulde deze in de omgang met mensen. Hij geloofde niet alleen in compassie, maar had oprechte aandacht voor zijn medemens. Vooral voor degenen aan de rand van de samenleving. Zijn boodschap is tot de dag van vandaag voor ons een bron van inspiratie.’¹

Wat een actualiteit zit er in dit verhaal. Wordt in deze tijd niet (te) snel naar opzij, naar boven, naar buiten gekeken in plaats van eerst naar binnen als het gaat om oplossingen aandragen voor problemen en onenigheid tussen mensen? Voeren we nog het gesprek met onszelf en met elkaar over hoe we kunnen samenleven, hoe we voorkomen dat er korte lontjes zijn die voortdurend worden aangestoken en ontbranden? Als in ons een gevoel van verlies overheerst, zien we veel verloren gaan. Als in ons, ondanks omstandigheden, een verlangen is naar een glimp van schoonheid, groeit een sprankje hoop waardoor vanbinnen ruimte en moed ontstaan om de liefde levend te houden.

Het jezelf vragen stellen, ergens bij stilstaan, zoeken naar een antwoord, zegt iets over het bijzondere vermogen van de mens om over zichzelf en het leven na te denken. Het verdiept de zoektocht die elk mens met zijn leven aangaat. Het is aandachtig luisteren naar je ziel … Er zijn persoonlijke vragen die er echt toe doen en per levensfase verschillen. Je hoeft de vragen niet te bedenken, ze komen vanzelf in de tijd waarin je leeft. En wat is de vraag achter de vraag? Is dat niet: Wat wil ik met mijn leven? Het zijn trage vragen die gaan over m’n diepste zijn. Over mijn relatie tot de wereld. Over ik en de ander. Zij worden van persoonlijk daarmee universeel en verbindend.

Het blijft een heel leven oefenen om de antwoorden voor jezelf te vinden. Soms kan de ander je daar een stapje verder in helpen. Durf jij je kwetsbaar op te stellen? Het geloof in jezelf groeit als iemand tegen je zegt: je kunt het! Of: wij samen kunnen meer!

‘We zijn scheppende mensen en we creëren elke dag, met wie we zijn en met wat we doen en laten. Bouwen met visie, ook als je weet dat je het nooit ‘af’ zal zien, en beginnen met een grondige fundering is “kathedraaldenken”. Waaraan wil ik bouwen en wat is daarvoor nodig? De kern van dat nodige is gelegen in de al tweeduizend jaar oude raad: Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf. Hij is als jij. Dit weerspiegelt onze religieus-humanistische levensvisie: het verlangen van mensen om vrede, compassie en medemenselijkheid een gezicht te geven in de praktijk van alledag. Het leven liefhebben in al zijn ondoorgrondelijkheid én schoonheid, met al z’n beperkingen én kansen.’¹

Bert Wiegman

Bestuursvoorzitter Apostolisch Genootschap

^{1 Vrij naar: Kerstwijding 2021 Luisteren naar je ziel. Lees het boekje hier>>}