Kind van het heelal

Wekelijkse inspiratie door Alexander Tuinstra – 21 augustus 2022

Geliefd mens,

Op eerste kerstdag vorig jaar werd de James Webb-ruimtetelescoop gelanceerd. Deze zomer kregen de eerste haarscherpe beelden veel aandacht. Ze geven het diepste kijkje ooit in ons universum en moeten ons meer leren over het ontstaan van onder andere ons eigen melkwegstelsel. Er is zelfs een ‘kraamkamer’ voor sterren te zien. Dat wijzelf bestaan uit sterrenstof brengt ons tot het besef dat er één oerbron is, een voortdurend in alles werkzame scheppingsmacht.

Kind van het heelal
Misschien herken je het gevoel van ontroering bij het begin van een nieuw leven. Dat overviel mij toen ik in het voorjaar het geboortekaartje ontving van Emma. Op dat kaartje gaven haar ouders haar een aanmoediging mee: ‘Look at the stars, look how they shine for you and all the things that you do.’ Deze zinnen uit het nummer Yellow van Coldplay verbinden de verwondering voor het leven zelf en de mogelijkheden van dit mensenkind, dat we zien als unieke uitdrukking van het scheppingsmysterie. Zijn we ons er nog van bewust kind van het heelal te zijn en daarmee deel van het grote geheel?

Wat een wonder toch dat we bestaan!

Grote veranderingen zijn nodig
Hebben we nog het verlangen én het lef om – naast omhoog te turen – ook opzij te kijken en ons naar de ander en het andere uit te strekken? Als we geloven dat alle leven uit één oorsprong voortkomt, deel is van één samenhangend geheel, dan is ieder mens, ieder dier, iedere plant toch met ons verbonden? Als je die verbondenheid gaat ervaren, ga je ook de verantwoordelijkheid voelen om op een zorgvuldige manier om te gaan met de aarde en alles wat zij je geeft. Er zijn in deze tijd grote veranderingen nodig om tot een duurzame samenleving te komen. Hopelijk vinden we steeds weer momenten dat we dat opnieuw beseffen en daardoor in beweging komen en gaan doen wat nodig is.

In elkaar de potentie zien
Als je je verbonden weet met de ander, wil je basaal oog hebben voor de medemens en, ondanks dat het kan wringen of schuren, in elkaar de potentie zien een liefhebbend, waardig levend mens te zijn of te worden. ‘… and all the things that you do.’ Maar wat doe ik dan? Kan ik licht laten schijnen als het ingewikkeld is? Klinkt in mijn houding door dat ik de ander blijf respecteren en wil begrijpen, dat ik de mens blijf zien?

Verbondenheid vertalen in verantwoordelijkheid
Onze religieuze basis van verbondenheid kan zich zo vertalen in een humane levenshouding: we willen de verantwoordelijkheid nemen om belangrijke waarden als compassie, solidariteit en duurzaamheid in praktijk te brengen en God te zien in de liefde van mensen voor elkaar. Het gedicht Flui-ster-ing is voor mij een poëtische vertaling van de religieus-humanistische beweging waarvan we deel uitmaken.

De wetenschap
heeft het bewijs gevonden:
wij zijn uit sterrenstof verdicht
door wat onnoembaar is ontstaan,
elk erfgenaam van ’t eerste licht
met alles wat er is verbonden.

Maar,
in mijn dagelijks bestaan
lijkt dit verhaal zo vreemd en ver,
begint mijn stamboom bij een ster?
Hoe komt dit wonder dichterbij? 

Misschien
als ik jou zie en jij ziet mij,
iets wezenlijks zich in ons ontmoet,
komt dan iets van die Scheppingsgloed
beleefbaar als verwondering vrij…

Of:
Als ik
jou zie en jij ziet mij,
iets dieps in ons elkaar ontmoet.
Komt dan die verre sterrengloed
als de fluistering van
liefde vrij …¹

Het gevoel van verwondering kan worden geconcretiseerd wanneer we kiezen voor de liefde. Dit is een innerlijke opdracht en heeft consequenties voor ons doen en laten. Heb lief!

Alexander Tuinstra

Districtvoorganger Apostolisch Genootschap

^{1 Wim Groenhart, 2015}