Hoe is het om jou te zijn?

Wekelijkse inspiratie – 3 december 2023

Lieve kinderen, groot en klein,

Wisten jullie dat er ongeveer 14.000 kilometer van Nederland ook een apostolische gemeenschap is? In Perth, in het heel mooie Australië. Zoek maar eens op waar het ligt. Justin en Lucas wonen daar en ik heb hen, en vele anderen, voor het eerst ontmoet. Zo mocht ik ook met ze mee met de uitgaansdag; the Big Day Out noemen ze dit daar. Het was een feest! Ik weet niet eens precies hoe ik moet zeggen hoe bijzonder ik het vond om al die mensen aan de andere kant van de wereld te leren kennen. Soms heb je ergens geen woorden voor, hè? Misschien heb jij dat ook weleens?

Moeilijke tijd

De verhalen die ze me vertelden, zal ik nooit vergeten. Veel mensen uit gemeenschap Perth zijn net na de Tweede Wereldoorlog geboren in Nederland. Je kunt je voorstellen dat het in Nederland toen een moeilijke tijd was. Er was veel armoede, verdriet en boosheid. Sommige vaders en moeders kozen ervoor om daarom in een ander land te gaan wonen. Emigreren noemen ze dat. Om te proberen weer opnieuw gelukkig te worden. En als kind moest je natuurlijk met je ouders mee. Dat was vast niet leuk voor ze, want vaak bleven opa’s en oma’s, vriendjes en vriendinnetjes en familieleden achter in Nederland. En in die tijd kon je nog niet met ze videobellen. Alleen af en toe eens een brief schrijven of een kort telefoongesprek voeren, want bellen kostte toen veel geld. Hoe zouden die kinderen zich gevoeld hebben?

Nieuwe toekomst

Het was vast voor de ouders ook niet gemakkelijk. Alles achterlaten, vaak zonder geld, zonder werk en huis naar een land gaan waar je de taal niet kon verstaan of spreken, waar je niemand kende en twijfels had of je wel de goede keuze maakte…Ik denk dat het heel dappere mensen zijn geweest die dan toch gingen, op zoek naar een nieuwe toekomst.

Welkom en hulp

Af en toe moest ik bij het luisteren naar de verhalen een traantje wegvegen. Dat begrijp je vast. Dat gebeurde zeker toen ze me vertelden over de aankomst in Fremantle, een havenplaats vlakbij Perth. In die tijd reisden ze vaak met de boot en duurde de reis wel zes weken. Wat zullen ze moe zijn geweest. Weet je wat ik heel bijzonder vond en waar ik een beetje stil van werd? Dat er dan op de kade iemand uit de gemeenschap, vaak de voorganger, op ze stond te wachten … Iemand die ze niet kenden, maar die er speciaal voor hen stond. Ze welkom heette, een arm om ze heen sloeg, hielp bij de taal, bij het vinden van een huis of baan…Bijzonder, vind je niet?

Verbonden voelen

Misschien heb je na het lezen of beluisteren van dit verhaal wel gemerkt dat je je, diep vanbinnen, kunt voorstellen hoe andere mensen zich gevoeld zouden kunnen hebben. Natuurlijk niet helemaal precies, maar wel een beetje en soms ook meer. Dat noemen we wel verbonden zijn of voelen. Wij noemen dit een religieuze kwaliteit, omdat het iets magisch is dat zich binnenin je afspeelt. Je kunt het niet maken, pakken of kopen, maar wel merken of ervaren. Het lijkt dan zelfs mogelijk om te kunnen voelen hoe het is om jou te zijn. Volwassenen proberen dan vaak een perfect woord voor dat gevoel te vinden, maar soms zijn er geen woorden, hè? En dat vind ik eigenlijk wel mooi.

Elkaar opzoeken

In de gemeenschap Perth, maar ook in Nederland en op andere plekken in de wereld, zoeken we elkaar af en toe op om bij dat gevoel te komen. Want zo nu en dan komt het zomaar, soms moet je er echt je best voor doen om het (opnieuw) te voelen en heel soms moet ik er zelfs om bidden.

Kiezen voor je gevoel

En wanneer je het dan voelt, dan vertellen we elkaar ook dat je iets met dat gevoel kunt doen. Dat je daarvoor kunt kiezen. Of niet. De mensen die aan de kade van Fremantle stonden, kozen ervoor om de mensen op te wachten, welkom te heten en zo elkaars wereld een beetje mooier te maken. Dat kunnen jij en ik ook. Op de plek waar wij zijn en op onze eigen manier. Daar geloof ik in.

Marten van der Wal

Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap