Het licht zoekt in mij een gezicht ...
Wekelijkse inspiratie door Nanda Ziere – 13 november
Geliefd mens,
Al vele jaren kennen we in het genootschap de waardevolle traditie van het gedenken. Op een vast moment in de maand geven we er aandacht aan dat we in een lange rij van gekende en ongekende mensen staan die met hun leven van betekenis wilden zijn. Een teer, gewijd en betekenisvol ritueel omdat het ons zo bepaalt bij de universele tijdelijkheid van ieders leven en dus ook van dat van onszelf.
Als ’t leven alle namen is vergeten,
wij deel zijn van een grenzeloze zee,
draagt ieder slechts nog zonder het te weten
het licht van wie we waren met zich mee.
En, wat er ook vergaan is of verrezen,
we zien de wereld stralen in dat licht,
herkennen in onszelf hetzelfde wezen,
het zoekt in ons nog immer een gezicht.1
De essentie
In 1953 componeerde John Cage een stuk dat de muziekwereld op zijn kop zette. Hij vond het zelf zijn belangrijkste werk. Hij noemde het The Silent Piece. Officiële titel: 4’33”, naar de tijdsduur van het werk. De musicus speelt niets, maar dat betekent niet dat er ook niets te horen is. Dat is de essentie. Voor Cage was elk geluid even belangrijk; hij vond het vreemd alleen díe geluiden muziek te noemen die aan door de mens bepaalde muzikale wetten gehoorzamen.
Onbegrip en boosheid
Als je ernaar luistert, kun je ervaren dat de wereld om je heen mooi is, vol met verrassende klanken. En als we allemaal net zo bewust van de schoonheid om ons heen en de breekbaarheid daarvan in het leven zouden staan als John Cage, zou dat leven er misschien zeer op vooruitgaan. Daarom mag je 4’33” het belangrijkste stuk noemen dat ooit is geschreven.2 Toen de compositie werd uitgevoerd - en ook vele malen daarna - was er verontwaardiging, onbegrip en boosheid. Het vertrouwde en bekende ‘klonk’ opeens heel anders. De gedachte die de componist erbij had en het gevoel dat hij wilde overbrengen werden vaak niet begrepen. Was dit (ook) muziek?
Stof tot nadenken
De idee van de uitwerking door Cage geeft me stof tot nadenken. Rituelen die ik ken en herken, geven houvast en dat heb ik zo nodig, zeker ook in deze tijd. Maar soms krijgt een ritueel een nieuwe vorm en haak ik op voorhand al af bij een mij onbekende vorm. Maar als ik het de tijd geef, er moeite voor doe het te begrijpen, dan kom ik in mijn zoektocht op vragen als:
Welk breder perspectief is er te ontdekken?
Hoe hervind ik evenwicht als iets wat me vertrouwd is, verandert?
Welke behulpzame ervaringen heb ik met het hervinden van rust in mijn ziel?
En ook antwoorden wil ik de tijd geven om te rijpen.
Nanda Ziere
Voorganger Apostolisch Genootschap
1) Lied Erfenis, gemengdkoorlied, Apostolisch Genootschap
Tekstschrijver: Marcel Heerink; componist: Jean van Vugt, arr: Johan Giskes; Copyright Apostolisch Genootschap
2) Het Parool, 30 juli 2019, Erik Vloermans,
58 versies van John Cages beroemde stiltestuk 4’33”: een grap?