Heilzame stilte

Wekelijkse inspiratie door Christa de Wit – 18 december 2022

Als ik door de gangen van het klooster loop, voel ik de rust tot me komen. De geur van wierook, de prachtige, gewelfde stenen muren, het zonlicht dat door de gebrandschilderde ramen schijnt. Het brengt me in een ander gebied: het mystieke, het ongrijpbare, waardoor het alledaagse even oplost. Ik vind het fijn om een paar dagen op deze plek te zijn. Even weg van alle ruis om in stilte het ritme van de kloosterlingen te volgen.

Zoveel onrust
Het is bijna de kortste dag van het jaar. Het begin van een bijzondere tijd, een tijd van bezinning, stilstaan en tot rust komen. In een wereld waar zoveel onrust is, een oorlog dichtbij, en we allemaal te maken hebben met de gevolgen daarvan, heb ik meer dan ooit behoefte aan innerlijke rust.

Gevangen in emoties
Ik merk dat ik meer moeite moet doen om me te verbinden met de liefde in mezelf, met de ander en de goedheid die er, ondanks alles, óók is. Vaak denk ik daar niet over na, gaat het bijna vanzelf, maar in deze tijd van onzekerheden waarin ik niet de enige ben die onevenwichtig is, vraagt het om meer bewuste aandacht en rust. Ik reageer soms heftiger dan ik zou willen, blijf makkelijker vastzitten in mijn boosheid of onmacht, voel me soms angstig of neerslachtig. Alsof ik gevangen ben in mijn emoties. Wat verlang ik dan naar innerlijke vrede, naar liefde. Het gebed Heilzame stilte¹ ‘zingt’ deze dagen door mijn hoofd.

O God, dat in mij stilte zij. Ik verlang naar stilheid diep in mij.
Als daar het leven woelt en raast, ik mij verward voel en gehaast,
dan is ’t verlangen mij nabij, naar stilte, stilte diep in mij.

Wanneer die onrust in mij woedt, verdwijnt uit mij de liefdegloed.
Geef me de prilheid van een kind, opdat ik stil mezelf hervind.
Dan voel ik weer de liefdegloed, waarvoor verwarring wijken moet.

En daalt in mij de stilte neer, dan voel ’k mijn oergrond meer en meer.
Zo vind ik vrede diep in mij en komt er nieuwe geestkracht vrij.
Ja, zo ervaar ik keer op keer de weldaad van die stilte weer.

Door weerstand heen
Voor mij is stilstaan noodzakelijk. Reflecteren, overdenken, en weer contact maken met mijn diepste gevoel. In eerste instantie merk ik dat stilte niet meteen rustgevend is. Als ik stil ben, gaan mijn gedachten alle kanten op; de onrust neemt juist toe. Blijkbaar moet ik door weerstand heen om echte stilheid te ervaren. Als het me lukt om die fase uit te houden, kom ik na een tijdje weer in contact met wijsheid, liefde en creativiteit. Dan voel ik me weer verbonden met het goddelijke in mezelf. Dat gevoel geeft kracht en innerlijke rust. 

Grote opdracht
Vanuit de verbinding met de liefde en vrede in mezelf wil ik van betekenis zijn: daar waar ik ben de liefde vermeerderen. Vanuit mezelf, zoals ik ben, met mijn talenten en mogelijkheden. Terwijl ik dit schrijf, voelt dat als een grote opdracht en meteen komt ook de onzekerheid: wie ben ik om te denken dat ik dat kan? Het is de bekende vraag die me klein houdt en maakt dat ik me het liefst verstop. ‘Wat zou de liefde doen?’ is een vraag die me weer in beweging brengt. Een vraag die me helpt om – met vallen en opstaan – lief te hebben.

Met een glimlach
Het is bijna kerst. Zullen we samen een spoor van licht en liefde creëren? Als ik daaraan denk, voel ik de kracht in mezelf toenemen, wordt mijn vertrouwen gevoed en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. We hebben elkaar zo nodig én … samen kunnen we héél veel.

Christa de Wit

Geestelijk verzorger gemeenschap Apeldoorn

^{1) Heilzame stilte, lied Apostolisch Genootschap, tekstschrijver(s) Truus Bouman, Minke Slok-Zwaan o.b.v. vroegere (vertaalde) versie van Albert Knapp; componist(en) Johan Giskes o.b.v. vroegere versie van G. Lacheman}