God is een klein meisje
Wekelijkse inspiratie - 14 juni 2024
Geliefd mens,
Een oude man zit in een rolstoel in een bos. Hij treurt om het verlies van zijn vrouw, van zijn gezondheid en van zijn been. Zijn geloof in God is hij kwijtgeraakt en hij heeft geen oog voor de schoonheid om hem heen. Een klein meisje loopt naar hem toe, raapt een blad op en geeft het hem. De man vertelt het meisje over zijn leven, zijn loslaten, zijn pijn. Het meisje vertelt over haar plezier in het bos, over haar vriendinnetjes en over haar plannen. Na een tijdje komt de moeder het meisje halen, ze is een beetje ongerust. “Wie was dat?”, vraagt ze. “Dat was mijn vriend", zegt het meisje. Als de man even later thuiskomt, vraagt zijn bezorgde dochter waar hij zolang is geweest. “In het bos”, zegt hij, “op zoek naar God”. Zijn dochter glimlacht en vraagt of hij die heeft gevonden. “Jawel”, zegt de man, “het is een klein meisje”.1
Pijn, verlies en onrecht
‘Had ik maar een toverstaf,’ denk ik regelmatig wanneer pijn, verdriet, verlies en onrecht mijn pad kruisen. Deze gedachte ontstaat wanneer ik de oorlogen zie die onze wereld teisteren; wat doen mensen elkaar toch aan? Dit gevoel bekruipt me ook wanneer ik de huidige maatschappelijke onrust op me laat inwerken; nuancering lijkt te verdwijnen of uit de mode te raken. Mensen worden uitgedaagd om overal een mening over te hebben, partij te kiezen, voor of tegen iets te zijn. Het overkomt me wanneer ik hoor dat het aantal vlinders in Nederland de afgelopen dertig jaar is gehalveerd en ik voel me machteloos als ik dichtbij mensen mag zijn die door persoonlijk leed zo intens worden geraakt.
Onzekerheid en kwetsbaarheid
Helaas bestaat zo’n toverstaf niet. En misschien is dat maar goed ook, want het jezelf of de ander weghouden van gevoelens van verbijstering is ook geen oplossing. Verbijstering, net als verwondering, confronteert ons met de onzekerheid en kwetsbaarheid van het bestaan. Ze raken de randen van het mysterie van het leven, dat niet altijd zoetsappig is en aan niets en niemand voorbijgaat. Het is levenskunst om ze te integreren in je leven.
Nieuwe perspectieven
Daarbij gun ik het jou, mij en ieder mens zo om op momenten dat het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is, houvast te hebben. Dat houvast ervaar ik in ons geloof. Dat we ons geliefd mogen weten. Dat de waaromvraag ons niet afleidt. Dat we erop mogen vertrouwen dat er in ons krachten aanwezig zijn, die dwars door verbijstering heen, nieuwe perspectieven kunnen geven. Dat we, misschien juist wel in tijden waarop iets op spanning staat, kunnen kiezen hoe we het anders zouden willen. Dat liefde zowel de richting geeft als de richting is.
Nieuw inzicht
Misschien werd er in het bos wel gezocht naar deze plek. En ontstond in de verbinding tussen ‘het kleine meisje’ en ‘de oude man’ een nieuw inzicht:
Goddank, ik heb mogen ontdekken,
hoe juist aan de grens van mijn kracht
een mens mij vol liefde de hand reikt,
een doorbraak tot stand wordt gebracht.2
Tijdens de erediensten op zondag en talloze andere activiteiten vormen we zo'n bos. Een plek waar het niet alleen droog is, maar waar ik ook, als een zeker weten, mensen zal vinden die op zoek zijn naar 'het kleine meisje'. Wat ben ik dankbaar om zo’n plek te kennen.
Marten van der Wal
Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap
1 Auteur onbekend, gebruikt in het najaarssymposium Van Oosbreestichting 2015 door Dick Janknegt
2 Aan de grens van mijn kracht: mannenkoorlied nr. 11, Apostolisch Genootschap