Elke dag weer nieuwe vragen

Wekelijkse inspiratie – 19 juni 2023

Op eerste pinksterdag was ik aanwezig bij de openlucht-eredienst in Albergen die door de gemeenschap Almelo werd georganiseerd. Een stralend zonnetje, een prachtig groen grasveld, een paar eenvoudige stoelen; veel meer dan dat hadden we niet nodig om met echte aandacht naar elkaar een mooie ontmoeting te hebben. Twee mensen vertelden over hun drijfveer om lid te worden van het Apostolisch Genootschap, wat voor hen de essentie is en hoe daar verantwoordelijkheid voor te willen nemen. Een van hen sprak het verlangen uit om met ogen vol verrassing naar zichzelf, de ander en het andere te blijven kijken. Als levenshouding, waardoor de magie kán gebeuren.

Openstaan voor het onverwachte
Het woord verrassen is me sindsdien bijgebleven. Eerlijk gezegd voel ik me vaak prettig wanneer alles volgens (mijn) plan verloopt, omarm ik graag een bepaalde sleur en ben ik blij dat ik niet overal over hoef na te denken. Tegelijkertijd weet ik dat het leven niet voorspelbaar is en realiseer ik me steeds meer dat ik juist in het onverwachte voel dat ik leef. Het vreemde is dat ik het woord verrassen het liefst verbind met iets positiefs of iets moois. Herken je dit? Toch reageert ons brein steeds op dezelfde manier als er iets afwijkends gebeurt.¹ Ongeacht of het onverwachte leuk, neutraal of vervelend is. Eerst gaat alle aandacht automatisch volledig uit naar het opzienbarende en is de wereld – vaak maar een seconde - niet groter dan dat wat zich aandient. Daarna gaat het brein razendsnel aan de slag en probeert te verklaren wat er zojuist is gebeurd, vervolgens komen de vragen en dan ontstaat het verlangen om je te verhouden tot het nieuwe wat zich heeft aangediend. Dit kan soms gepaard gaan met emoties, zoals gevoelens van weerstand of ontkenning. Afhankelijk van de grootte van de verrassing en de stevigheid van de bodem waarop je staat, vraagt het opnieuw verhouden veel tijd en energie van onze hersenen. Het blijkt dat het erover praten met anderen helpt en het proces lichter maakt.

Het levende levend houden
De vraag hoe we met elkaar deze aarde bewonen, is een overrompelend vraagstuk waar we ons als mensen opnieuw toe moeten verhouden. De noodzaak om de gedachte dat de wereld er voor ons is en het verlangen naar meer achter ons te laten, wordt steeds nijpender. Dit onder ogen zien en het durven aanpakken van dit verrassende ongemak is noodzakelijk om nieuwe beelden te ontwikkelen over wat nodig is om het levende levend te houden. Ik geloof dat we in staat zijn nieuwe antwoorden te vinden wanneer we onze talenten hiervoor willen inzetten. Mijn bodem is stevig omdat ik gemeenschappen, werkplaatsen van hoop ken waar ik met mijn kwetsbaarheid en ongemak mag komen. Daar mag ik met mijn vragen en antwoorden het gesprek aangaan en meekijken met mensen die houvast vinden in dezelfde grondslag. Een plaats waar ik mijn verbeeldingskracht mag verbinden met die van hen. Zo ontwikkelt mijn geloof en ideaal zich verder, voortbouwend op een liefde die eeuwig is.

Marten van der Wal

Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap

^{1. Surprise. Embrace the unpredictable and engineer the unexpected’ - Tania Luna en LeeAnn Renninger}