Dichtbij jou  

Wekelijkse inspiratie – 19 februari 2023

Geliefd mens,

Lieve Abel,

Jij zit nu in de fase van de eerste woordjes. Je vader en moeder kijken ze bijna uit je mond … Hoor ik ’m nu papa zeggen? Opa zeg je nog niet, maar dat vind ik niet erg. Want wij hebben samen eigenlijk helemaal geen woorden nodig. Met gebaren en wat klanken komen wij er ook wel uit. Als je bij mij op bezoek bent, pak je een boekje, zegt di of da, wijst en slaat bladzijden om. Zo wordt er een heel verhaal verteld. Ik versta jouw taal omdat ik aandachtig naar je kijk en je wíl begrijpen. Die taal verwarmt mij, maakt dat ik je beter leer kennen en steeds meer van je ga houden. Laten we afspreken dat we altijd ook die taal van het hart blijven spreken en ernaar blijven luisteren. Met elkaar en met anderen.¹

Aandachtig kijken
Kinderen leven vaak meer vanuit een basale verwondering dan volwassenen. Als we zeggen dat we iemand kinderlijk naïef vinden, wordt dat lang niet altijd positief bedoeld. Naïef betekent goed van vertrouwen. En naïviteit is een manier van denken die gekenmerkt wordt door onbevangenheid, eenvoud, ongekunsteldheid en openhartigheid. Wonderlijk eigenlijk dat we zoiets waardevols en moois zo anders bestempelen. Ik doe dat wel vaker zonder goed te beseffen waaraan ik daarmee bijdraag. De opa van Abel geeft handreikingen hoe je kunt leven: aandachtig kijken en met toewijding willen begrijpen. Zo leer ik die andere, zo andere ander, liefhebben. Als ik eerlijk, bedachtzaam en welwillend wil kijken naar wat zich voordoet, leef ik dat waarin ik geloof.

Nu het goede doen
Het tafereeltje met Abel vertedert, het is een zacht gebied. Maar niet ver weg in Afghanistan, in Oekraïne, in Somalië, leven mensen net als jij en ik, op plekken waar hardheid zegeviert en aan de orde van de dag is. Het leven zelf is ook hard: een verwoestende aardbeving in Syrië en Turkije en zelfs zeventig jaar na dato zijn er ingrijpende gevolgen van de watersnoodramp. Ook in ons eigen leven kennen we situaties die zo pijnlijk kunnen zijn dat het nog schier onmogelijk is om een bodem voor begrip te kweken. Abel en zijn opa tonen dat je vrij bent om in het nu het goede te doen en hoe dat je verder kan brengen. De complexe situaties laten hetzelfde zien, alleen omgekeerd. Je kunt niet zelf kiezen en andere mensen of de omstandigheden vervagen de menselijke waardigheid. In mezelf ken ik gelukkig ook de momenten dat ik in staat ben om een omslag te maken en over de grens te stappen omdat ik dat wíl.

Dichtbij Jou
Wat kan zich ontvouwen als ik me in jou verplaats? Welke taal zou ik dan willen spreken? Wat zou dat me over het wonder kunnen vertellen? Zou ik dan dichter bij de bron van mijn bestaan komen? Durf ik die zoektocht opnieuw aan te gaan? In mezelf en met jou? Nu, in dit moment? Ontvankelijkheid als werkwoord om in een ander gebied te komen. Dan is het nodig om je denken even stop te zetten en je over te geven aan wat er te ervaren is. Het gaat over gekózen ontvankelijkheid. Dat de thermometer zegt dat het 2 graden is of dat ik weet dat het de merel is die zingt, zegt niets over de frisse tinteling op mijn wangen of het gevoel van bijna lente als ik het aanstekelijke gefluit hoor. Voorbij de feiten, ervaar ik het wonder. Om aangeraakt te worden in dat tere gebied, blijf ik mezelf oefenen in gevoeligheid daarvoor. Daarop concentreer ik me, in dat gebied wil ik zijn als ik bid en mijn ziel soms woordeloze spreektijd geef. Dichtbij Jou. En in die ervaring sluit ik mijn ogen niet voor het leed, de armoede en de zorgen, want juist mede daardoor besef ik dat het uitmaakt hoe ik leef: het brengen van liefde op de plek waar wij zijn en om vanuit ontzag voor de schepping te leven.

Nanda Ziere

Eerstverantwoordelijk voorganger Apostolisch Genootschap

^{1) Jos van Oord}