Ben jij ook onderweg?

Wekelijkse inspiratie – 12 mei 2024

Geliefd mens,

Hier loopt het ik, het loopt zichzelf te vinden,
het ziet verbaasd de regen en het gras.
Het denkt: wat loop ik hier zo in den blinde,
wie laat dit hart slaan, wie bepaalt de pas?
Het luistert naar de stromen van de winden.

Hier loopt het ik, het treft zich aan in straten
die het slechts na lang aarzelen herkent.
Het ziet de huizen, lange, donk’re raten
tegen het harde blauwe firmament.
Wat gaat het hier zo eenzaam en verlaten. 

Hier loopt het ik, vanwaar is het gekomen
tot dit moment als tot een open plek,
waar tussen het zwart geheim der bomen
zich in een maanblank watervlak ontdekt
en wakker wordt en toch volloopt met dromen.

Hier loopt het vreemde ik, het richt zijn voeten
naar waar, naar waar? Het kent de wegen niet.
Alleen: het is! Het wil de aarde groeten
met een herkennend nieuw en oeroud lied.
Hier loopt het ik en het wil God ontmoeten.¹

Even hebben we overwogen om het in deze wekelijkse inspiratie bij dit gedicht te laten omdat het zo’n mooie metafoor is: je bent op weg, gaat op weg, weet soms niet waarheen of hoe, maar je wil zo graag datgene ontmoeten waar eigenlijk geen woorden voor zijn. En onderweg kom je van alles tegen… Het is geen wonder dat de dichter zijn gevoel over zo’n voettocht niet in twee regels kan vatten. Tijdens zo’n tocht kun je sterk ervaren ‘ik ben er!’, met alles wat je bent, kunt en voelt. Wat een wonder toch dat je bestaat, dat alles bestaat. Een gevoel dat even groots en overstijgend is als teer. Want het lijkt soms zomaar kapot te vallen als we naar de grote en kleine wereld kijken. Hoe is het in godsnaam mogelijk…? Daar willen we niet blind voor zijn. Integendeel: soms raakt het ons vanuit onze liefdevolle levenshouding des te meer. Het raakt ons, want het doet ertoe wie ik ben en wat ik doe.

De liefde als kompas

Wat doe ik dan eigenlijk? Wat bepaalt mijn pas? Helpt het bij die vragen en bij het stilstaan op je eigen pad om je vanuit een ‘open plek’ opnieuw te richten? Wij denken van wel. Het is al vaker gezegd: de liefde kan een goed kompas, een betrouwbare raadgever zijn. De liefde is niet zoet, dat is ze nooit geweest. Mozes liet het al vierduizend jaar geleden schuren met zijn voorbeeld over het liefhebben van de vreemdeling: Wanneer er een vreemdeling in je land woont, behandel hem dan als een geboren landgenoot, heb hem lief, hij is als jij. Jullie weten immers hoe kwetsbaar hij is, omdat je ooit zelf als vreemdeling in een ander land hebt gewoond.²

“Maar ík ben er”

Los van internationale uitdagingen, hebben we ons niet allemaal wel eens vreemdeling gevoeld? Bijvoorbeeld toen we verhuisden naar een studentenflat in een grote stad, we net in een nieuwe baan ons al ziek moesten melden, we voluit meededen aan een gesprek dat een andere kant uitging dan we wilden. Maar je bent ook degene die een nieuwe student een warme introductie geeft, die een zieke nieuwe collega een appje stuurt, of die oproept een neerhalend gesprek te staken. En:

Als iemand in zijn leed tegen je zegt: ‘Er is geen God en alle mensen zijn slecht’, ga dan naast hem staan en zeg: ‘Maar ik ben er.’³

Samen in beweging

Soms ben jij degene die een ander een duwtje geeft om weer in beweging te komen en soms heb je zelf een zetje nodig. ‘Ga maar, doe maar, ik geloof in jou en in al het moois wat je in je hebt.’ In verbinding met de ander kan en wil ik mens zijn. Dat helpt me te blijven lopen, al weet ik niet altijd waarheen, al struikel ik soms en brokkel ik een beetje af. Onderweg…, goed gehumeurd en met een kompas op zak.

Al lopend m’n God bezingen, blijven ontmoeten in alles en allen om ons heen en zelf beleefbaar maken. Wat mooi dat we tegen elkaar kunnen zeggen: zullen we in beweging blijven, samen, in verbondenheid?