Alles stroomt, niets blijft
Wekelijkse inspiratie door Bert Wiegman – 10 oktober 2021
Kent u nog het liedje van Fluitsma & Van Tijn: 15 miljoen mensen, uitgebracht in 1996? Recent passeerden we in Nederland het aantal van 17,5 miljoen inwoners. De gemiddelde levensduur en ook het gemiddeld aantal gezonde levensjaren nemen per decennium met twee jaar toe. Al tien-tallen jaren voelen Nederlanders zich over het algemeen gelukkig. Samen leven blijkt wel degelijk mogelijk, ook al bekruipt veel mensen het angstige gevoel dat dit niet goed mogelijk is.
Hoe ontstaat deze gevoelde discrepantie?
Angst ervaren
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar of als iemand een situatie als bedreigend ervaart. Dit kan het leven ernstig ontregelen en verlammend werken. Ik neem mij dagelijks voor geen onnodige angst aan te wakkeren. We moeten waakzaam zijn en elkaar de eerlijke verhalen vertellen. Tijden veranderen voortdurend, ten ongunste en ten gunste. Wat is er in de achter-liggende periode veel gebeurd!
Ander beeld
Corona heeft ons leven een compleet ander beeld gegeven als het gaat om de wijze waarop we met ontmoetingen konden omgaan. Zo goed mogelijk hebben we in maart 2020 besluiten genomen over hoe we onze erediensten vorm konden geven: een aangepaste ‘rondgang’, geen zangkoor. Ook werden we uitgedaagd om goed naar ons verleden in het genootschap te kijken. Er volgden reflecties middels brieven en gesprekken. Het heeft veel blootgelegd aan onverwerkte ervaringen die om oprechte aandacht vragen. Maar ook om herijking van ons verleden in bepaalde gevallen. Een lastige, maar ook leerzame weg.
Balans hervinden
Het is niet eenvoudig om bij zulke gebeurtenissen die je uit je evenwicht brengen weer de balans te vinden. Ontmoetingen met mensen die zoekend inhoud willen geven aan de kostbare levenstijd, kunnen daarbij helpen. Ik ben blij dat elkaar fysiek ontmoeten weer mogelijk wordt. Ook helpt het om te zien dat grote vragen er altijd zijn geweest en ook zullen blijven.
Vernieuwende leven
Aan het begin van onze jaartelling schreef Ovidius over het zich vernieuwende leven: ‘Er is niets in deze wereld dat blijft. Alles verglijdt, elk ding krijgt vorm en gaat voorbij. Zoals water voortstuwt en in de rug geduwd wordt, maar ook zelf naar voren duwt, zo holt de tijd vooruit en zit ook zichzelf achterna en vernieuwt zich steeds …’ Er schuilt troost in de gedachte aan die cyclus van komen en gaan, doordat we steeds de blijvende waarde herkennen en doorgeven aan volgende generaties. Zo gaat het ook met onze cultuur en met gevoelens, met geloof, hoop en liefde. Die hebben ook een geschiedenis. We kunnen en mogen het verleden niet verloochenen. We zitten er meer aan vast dan we beseffen. We zijn kinderen van onze eigen tijd. Nu zien we dat niet, maar over een aantal jaren zullen we zeggen: ‘Typisch voor die tijd. Nu denken we er anders over.’1
Zoektocht naar zingeving
Een belangrijk vermogen van de mens is de wil om te bewegen en zelf te scheppen. Om met alle talenten en vermogens die hij in zich draagt, zijn leven zin en betekenis te geven en de wereld daar-door iets mooier achter te laten dan toen hij op de wereld kwam. Als we zingen ‘dat blijft bestaan wat in liefde is gedaan’, zou dat dan niet betekenen dat bij alle veranderingen in de tijd, in ons leven en in het genootschap, het in liefde werken aan een menswaardige wereld constant van betekenis blijft? De liefde brengt ons handelen in verbinding met onze oorsprong. Het is een inspirerende zoektocht naar zingeving, een waarvan we allen deel uitmaken, een die vraagt om voortzetting!
Bert Wiegman
Bestuursvoorzitter Apostolisch Genootschap
1 Naar: Het voortgaande leven, Leven in liefde, 10 oktober, J.L. Slok, weekbrief 1999, nr. 38