'Ik gun Lucas dat hij wordt aangeraakt'

Miriam uit de gemeenschap Hengelo kreeg haar eerste kind tijdens de lockdown. Tijdens haar verlof – zonder kraamvisite – kwamen soms de muren op haar af.   

“Kleine kinderen, kleine zorgen, zeggen ze. Maar deze zorgen hadden we niet verwacht. Dat je op straat, als voorbijgangers in je kinderwagen willen kijken, moet roepen: ‘Nee, nee, nee, let op de anderhalve meter!’ Het lijkt erop dat baby’s niet extra kwetsbaar zijn voor corona, maar liever ga ik er niet mee experimenteren.”  

Geen kraamvisite, geen meetmomenten 
Toen ik beviel op 10 maart 2020, hingen er al briefjes in het ziekenhuis: houd afstand en schud geen handen. Een dag na Lucas’ geboorte werd de mondiale pandemie uitgeroepen. Weer een dag later kondigde premier Rutte allerlei maatregelen af. Dat betekende: geen kraamvisite, geen laatste check-up door de verloskundige. Geen meetmomenten op het consultatiebureau. Mijn schoonouders uit de buurt van Den Bosch moesten daar blijven. Alleen op de dag van de geboorte mochten ze nog vrij reizen, daarna konden ze twee maanden lang hun eerste kleinkind niet bezoeken. Alleen mijn ouders, die vlakbij wonen, kwamen bij ons. Ze hebben die hele periode met niemand anders afgesproken, zodat ze ‘veilig’ bleven voor ons.  

Verdrietig dat hij al dat geknuffel moet missen 
Het was een vreemde tijd, tegelijkertijd was alles toch al anders omdat we een kind hebben gekregen. Wel weet ik dat mijn wereldje klein werd: mijn hele verlof bracht ik door in en rond mijn huis. Ook de supermarkt meed ik. Ik heb veel ge-videobeld, maar dat is toch anders dan dat mensen bij jou komen. Nog steeds hebben niet al onze vrienden en familieleden Lucas gezien, omdat ze zelf in de risicogroep vallen of iemand kennen voor wie ze moeten oppassen. Ik verlang er zo naar dat Lucas geknuffeld wordt door andere mensen. Het is zo’n sociaal kereltje. Ik gun hem dat hij wordt aangeraakt, vastgepakt, opgetild. Het doet me verdriet dat hij dat nog moet missen, ook al merkt hij er hopelijk niets van.  

We kunnen het niet overdoen 
Maar hier in Twente blijven we niet bij de pakken neerzitten. Dat ik niet naar de Prénatal kon met mijn moeder tijdens mijn verlof, of naar het zwembad en terras: het zijn luxeproblemen, als je bedenkt wat corona kan aanrichten. Maar je kunt dit niet overdoen, dát is wat pijn doet. Ik krijg niet volgend jaar opnieuw voor het eerst een baby. Die eerste dingen had ik willen delen met anderen: de onzekerheden, de verbazing over hoe zo’n kleintje zich ontwikkelt. Tegelijkertijd bracht deze situatie ook iets moois, doordat mijn vriend vanuit huis moest werken. Hoeveel papa’s hebben de eerste weken van hun kind van zo dichtbij kunnen meemaken?”