‘Had ik een maand eerder met pensioen moeten gaan? Nee’

In coronatijd krijgen veel grote, langverwachte gebeurtenissen een andere vorm. Na twintig jaar trouwe dienst ging Henk van der Esch (67) uit de gemeenschap Harderwijk op 1 april in alle stilte met pensioen. Zijn laatste twee weken, werkend vanuit huis, waren hectisch.

“Ik was bestuursvoorzitter van Achterhoek VO, een stichting van vijftien scholen voor voortgezet onderwijs met 14.200 leerlingen en 1.800 medewerkers. Er was een groot afscheid gepland, met meer dan tweehonderd genodigden. Rectoren, wethouders, burgemeesters, leden van de Tweede Kamer en mijn naaste familie zouden komen. Mijn kleindochter had er speciaal vrij voor gekregen.

Het goede voorbeeld geven
Op 13 maart besloot ik dat het niet door kon gaan. Jammer, maar klein leed vergeleken bij wat er op dat moment in de samenleving gebeurde. Leerlingen en medewerkers zouden al snel niet meer naar school kunnen. Ik moest het goede voorbeeld geven. Op 15 maart, een zondag, hadden we tot laat crisisoverleg over of we de scholen zouden sluiten. Ik overnachtte in een hotel, maar dat ging dicht. Ik mocht als enige blijven slapen en kon nog net iets te eten krijgen. De volgende morgen, heel vroeg, liep ik in het aardedonker naar mijn auto. De enige op de parkeerplaats... Dat voelde sinister. Toen had ik het wel even te kwaad.

Stil gleed ik mijn pensioen in
Heel even heb ik gedacht: was ik maar een maand eerder met pensioen gegaan. Maar maart was de maand van de crisiscommunicatie en ik ben achteraf blij dat ik mijn scholen hier nog doorheen heb kunnen helpen. Tot en met 31 maart heb ik hard gewerkt vanuit huis: op sommige dagen sprak ik wel tien keer met een journalist van de Gelderlander. Daarna ben ik, met een postzak met 67 kaarten op de oprit en een dvd met afscheidswensen, stil mijn pensioen in gegleden. Die kaarten en dvd ontroerden me zeer. Ook al gaat er niets boven een handdruk, een lichamelijk gebaar.

We zijn zo kwetsbaar
Contact met andere mensen, aanraking, is heel belangrijk voor me. Dat heb ik de afgelopen maanden wel ontdekt. Ik was altijd goed op mezelf, dacht ik, nu besef ik hoe kwetsbaar we zijn als mensen. We kunnen niet zonder elkaar. Ik hoop maar dat deze tijd ons niet blijvend beschadigt. Afstand houden, het ‘nieuwe normaal’, is ábnormaal. Het moeilijkst vind ik dat ik mijn kleindochter niet meer kan vasthouden. Ze kroop altijd direct bij me op schoot als ze bij ons thuis kwam.”

Fotografie: Lizet Beek
Tekst: Johanna Hoogendam