‘Anders sta je alleen maar handen te schudden’

Op 20 mei 2020 kreeg Jan Scheeper uit de gemeenschap Arnhem euthanasie. De lijst met genodigden voor het afscheid – die hij zelf nog opstelde – moest van 350 mensen teruggebracht worden naar dertig. 

Dochter Anne-Mieke Scheeper: “Tot de allerlaatste dag voor hij euthanasie kreeg, bleef mijn vader maar aan dat lijstje werken. Eigenlijk had hij een grootse en meeslepende crematie gewild, in het crematorium van Dieren. Hij vond het niet leuk dat hij zo moest puzzelen, maar legde zich erbij neer.” 
Uitvaartbegeleider Stefan Boddenberg: “De aula van het crematorium zou met zo weinig mensen koud en afstandelijk kunnen aanvoelen. Dan gaan bij mij de radertjes draaien: hoe kunnen we het zó maken dat het toch recht doet aan de wensen?” 

Hotel, geen uitvaartcentrum
Anne-Mieke: “Stefan vond een hotel, op zeven minuten rijden van mijn vaders appartement aan de IJssel in Arnhem. Met uitzicht op het water. Precies het uitzicht waar mijn vader zo verliefd op was.” 
Stefan: “Het leek me de perfecte plek voor dit afscheid. En het hotel had alle tijd en vond het fijn om iets voor ons te kunnen doen. De coronaregels voor buiten waren die week net iets versoepeld. Ik heb stoelen en tuinbankjes rondom de baar gezet. Dat de familie en andere dierbaren elkaar konden aankijken, maakte het intiem.” 

Honderd bloemen
Anne-Mieke: “Tijdens de voorbereidingen ging ik steeds meer voelen voor dit kleine afscheid. Ik ging anders denken: het gaat niet om de hoeveelheid mensen, maar om de intensiteit.”  
Stefan: “De familie wilde geen livestream, daarom zocht ik naar een andere manier om de verbinding te voelen met alle mensen thuis. Bij een bloemist heb ik honderd bloemen besteld, zo kleurig mogelijk. Ik heb ze in vazen rond de overledene en de familie gezet, zodat ze zich toch ‘omarmd’ voelden.” 

Persoonlijk beleven
Anne-Mieke: “Stefan regelde zelfs een to go-buffet bij het hotel, waardoor je iets kon eten en drinken na afloop. Al wandelend door de tuin haalden we herinneringen op aan mijn vader. Dat was fijn. Door de lockdown hadden we drie maanden lang ook niemand gezien.” 
Stefan: “Het was ongedwongen, in de natuur, de zon scheen, er waren bloemen en de liefde en het verdriet waren voelbaar.” 
Anne-Mieke: “Als er honderden mensen zijn, sta je alleen maar handen te schudden. Ik ben blij dat we het afscheid zo persoonlijk hebben kunnen beleven.” 

TEKST JOHANNA HOOGENDAM  
FOTOGRAFIE LIZET BEEK