“Mijn drijfveer? Ik wil dat de wereld wordt verduurzaamd. En daar wil ik aan bijdragen. In onze wijk, op ons niveau, al is het een speldenprik. We moeten stoppen met het uitmelken van de wereld zoals we dat met z’n allen al zo lang doen.

Meer groen en verduurzaming
Het idee ontstond tijdens een buurtbijeenkomst een paar jaar geleden. Enkele buurtbewoners, onder wie mijn vrouw, wilden weleens weten: waaraan hebben mensen in onze wijk behoefte en waaraan willen ze zelf een bijdrage leveren? Meer groen en verduurzaming van de huizen en de wijk, waren de belangrijkste wensen.

Hobbels
Met acht wijkgenoten pakte ik het zonnepanelenidee op. Het eerste probleem kwam al snel: de sporthal, een uitgelezen plek voor de panelen, bleek eigendom van de gemeente. Toen we ons plan voorlegden, zei de ambtenaar dat de gemeente zelf allang van plan was panelen op het dak te plaatsen. Na maanden overleg bereikten we uiteindelijk een compromis: de helft van het dak voor de wijk, de andere helft voor de gemeente.

En dat was maar één van de hobbels. Waar je rekening mee moet houden, is dat je met vrijwilligers werkt en dat er soms andere prioriteiten worden gesteld: familie, vakantie, werk. Dat is af en toe lastig. De vaart moet er wel een beetje in blijven, wil zo’n project niet verzanden.

“Mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor de wereld heb ik van huis uit meegekregen”

We hebben nu ook vier elektrische deelauto’s in de wijk. Het voelt goed hiermee bezig te zijn. Toen ik een paar jaar geleden bij een reorganisatie van het bedrijf waar ik werkte, een mooie vertrekpremie kreeg aangeboden, heb ik die met beide handen aangepakt. Ik wisselde mijn leaseauto en goede salaris graag in voor de mogelijkheid mijn tijd te besteden aan wat ik echt belangrijk vind.

Mijn droom is om als bewoners nog meer samen te werken om onze wijk nog duurzamer te maken. Zelf zaken realiseren die wij als wijkbewoners belangrijk vinden. En niet afwachten tot de gemeente of bedrijven met oplossingen komen waarop wij misschien niet zitten te wachten. Dat vraagt een cultuuromslag en is een kwestie van een heel lange adem hebben.

Verantwoordelijk
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor de wereld heb ik van huis uit meegekregen. Mijn ouders kwamen uit boerengezinnen, op het land moest je zuinig zijn. Als twintiger maakte ik me al sterk voor het milieu. Maar in de loop van de tijd ben ik van die passie afgedreven. En nu, veertig jaar later, heb ik haar hervonden. Dat heeft dit vrijwilligerswerk me gebracht. Dat er voor mijn kleinzoon van tweeëneenhalf nog een leefbare wereld is als hij volwassen is, daar wil ik me voor inzetten.”

Tekst: Kirsten Donders-Lindeboom
Fotografie: Vincent Boon