“Ik weet ook uit eigen ervaring hoe het is om een lege portemonnee te hebben. Er zijn wel altijd aanbiedingen in de supermarkt: 1 + 1 gratis, voordeelverpakkingen. Maar als je maar alleen bent, zoals ik, is dat veel te veel. Daarom besloot ik om al mijn 2^e producten en alles wat ik verder overhield aan de overbuurman te geven. Dan kon hij weer een ijsje kopen met de kinderen.

Voedselruilhuis
Ik bedacht dat ik vast niet de enige was die zoveel eten overhield. Toen ben ik een voedselruilhuis begonnen, gewoon bij mij thuis. Ik ruimde de zijkamer op, zette er stellingkasten en een koelkast in en ik maakte flyers. Als je bij de Voedselbank iets hebt gekregen wat je niet lust of waar je allergisch voor bent, dan mag je dat bij mij ruilen voor iets anders. Of als je bij een aanbieding het tweede product gratis hebt gekregen maar je dit niet gebruikt, mag je het ook komen ruilen. De rest van de spullen geef ik weg aan mensen die het echt nodig hebben. Eigenlijk ben ik maar gewoon een coördinator van vraag en aanbod. Het was meteen zo’n succes, dat ik binnen een half jaar van de woningbouwvereniging een ruimte buiten mijn eigen flatje kreeg.

Daarna begon ik met een kledingbank. Eerst weer in dat zijkamertje, maar ook daarvoor was het al snel te klein. Dus verhuisde ik ook de kleding naar mijn voedselruilhuis. Het was krap, maar dat stond het succes niet in de weg. Inmiddels heb ik een grotere ruimte met een toilet en een klein keukentje. Nu kan ik ook koffie en thee zetten.

Hele huisraden
In die vijf jaar dat ik dit nu doe is het enorm gegroeid. Ik krijg ontzettend veel spullen, soms hele huisraden. Ik heb nog twee opslagruimtes vol met spullen en bij weer iemand anders staan dozen vol met voedingsmiddelen die nog jaren goed zijn. Zodra ik een hulpvraag krijg, van de gemeente of een andere instelling zoals Humanitas, ga ik aan de slag.

“Je wordt geboren en je moet maar zien waar je terecht komt”

Een fijn leven
Ik verdien er zelf niks aan. Ik heb één keer €5000,- van de gemeente gekregen, maar verder doe ik alles uit eigen zak. Vroeger werkte ik heel veel, echt heel veel. Mensen verklaarden me voor gek en zeiden vaak: “Dat is toch geen leven!”

Nu ben ik afgekeurd en doe ik wat ik leuk vind. Ik heb een goede uitkering en een fijn leven! Dit vind ik zo bijzonder. Al vijf jaar lang vertrouwen mensen erop dat ik hun spullen doorgeef aan anderen die deze goed kunnen gebruiken. En als ik iets nodig heb, hoef ik het maar te vragen op Facebook. Binnen een dag heb ik het. Om iemand anders mee te helpen, om niet.

Toekomstdromen
Mijn droom voor de toekomst is een inloophuis starten. Een plek waar iemand terecht kan als hij zwervend is, eenzaam is of een GGZ-achtergrond heeft. Een plek waar je andere mensen kunt treffen, waar je kunt douchen, schone kleren krijgt en een warme maaltijd. Of een plek waar je gewoon even je verhaal kwijt kunt. Ik wil mensen een tweede kans geven. Even aan de hand nemen en op weg helpen. Je weet niet waar hun wieg heeft gestaan. Je wordt geboren en je moet maar zien waar je terecht komt.”

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom