“Zeven jaar geleden koos ik voor een andere man, mijn grote liefde. Mijn ex-man kon er niet mee omgaan en zit nog steeds vast in zijn wroeging. Mijn zoon kwam daardoor finaal klem te zitten en werd heel dwars. Ik stelde voor dat hij een paar weken bij zijn vader zou blijven om tot rust te komen. Heb ik daar fout aan gedaan? Heeft mijn ex hem beïnvloed? Die weken lijken cruciaal te zijn geweest. Maar ik maak mezelf geen verwijten meer, ik handelde uit liefde.

Mijn best doen
Ik heb verschrikkelijk veel moeite gedaan om tot hem – en tot zijn vader – door te dringen, hem mijn liefde te tonen, blij en onbevangen naar hem te zijn, maar niets werkt. Hij wil mij niet zien. Ook mijn ex helpt niet mee. De eerste jaren ging ik vaak aan de lijn staan als mijn zoon moest voetballen, waar ik steevast door hem en zijn vader werd genegeerd. Ik bleef altijd ‘netjes’ gedag zeggen, maar zij zeiden dan gewoon niks terug. Op een gegeven moment kon ik dat niet meer aan en bleef ik weg van het voetbalveld.

Stoppen met zo vreselijk ‘mijn best doen’ heeft me teruggebracht bij mezelf. Mijn dochters zijn om het weekend bij hun vader en broer, verder wonen zij bij mij en mijn nieuwe liefde en regelmatig zijn twee zoons. Ook dat leven verdient mijn aandacht en liefde

“Ik leef nu, met wat er is. En dit is wat het is.”

Onlangs zag ik mijn zoon op een dorpsfeest. Hij keek heel even naar me, terloops. Zijn neutrale blik deed zeer. Hij vóelt niet meer dat ik zijn moeder ben, hoe kán het? Hij heeft in mijn buik gezeten! Soms droom ik van hem, maar dan is hij altijd de jongen van tien, met wie ik nog mocht knuffelen, die vaak zei dat ie van me hield, een moederskindje. Hij is intens gekwetst en ik ben onmachtig om iets voor hem te doen.

Loslaten
Ik geloof dat je in je leven op je pad krijgt, wat je te leren hebt, totdat je het geleerd hebt. Dus ik vraag me ernstig af wat ik te leren heb; dit is wel heel heftig. Zelfs de rechter gaf aan dat contact met mij voor onze zoon belangrijk was, maar mijn ex-man weigerde mee te werken. Hoe meer ik probeer, hoe meer mijn zoon zich verzet. Hem loslaten is mogelijk mijn enige kans op contact. Hoop heb ik niet meer. Ik leef nu, met wat er is. En dit is wat het is.”

Tekst: Karen Feenstra
Fotografie: Vincent Boon