“Op dit moment is dat bij een familie met een boerenbedrijf, dus ook de vader schuift tijdens koffietijd regelmatig aan. De moeder twijfelt erg aan zichzelf, ze vraagt zich af of zij wel in staat is om haar kindje al het nodige te geven. Luisteren, soms even vasthouden, spelen met het kind, het lijkt zo eenvoudig, maar het is ontzettend nodig.

Home-Start
De meeste mensen hebben behoefte aan liefde, aan een knuffel, aan aandacht. Die heb ik ruim in de aanbieding. Als de vertrouwensband tussen mij en de ouders voldoende is gegroeid kan ik vragen stellen die wat dieper gaan, en kijken of er wellicht andere – gespecialiseerde – hulp gewenst is.

Ik ben 69 jaar en ging minder werken. Ik zocht naar iets nuttigs, iets wat me voldoening zou geven. In de plaatselijke krant las ik over Home-Start, een onderdeel van Humanitas. Een maatje zijn voor ouders en hun kinderen, dat sprak me zeer aan. Zelf heb ik zoveel liefde gehad in mijn leven en ik ben gek op kinderen.

Samen naar de speeltuin
Het eerste gezin waar ik via Home-Start kwam bestond uit een jonge moeder meteen zoontje van vier en een tweeling van nog geen jaar. Als ik ’s morgens de tweeling waste, kon de moeder alle aandacht aan haar oudste geven. Vaak gingen we daarna samen naar de speeltuin.

Weer een ander gezin kwam uit Syrië̈. Daar worden kinderen door de hele familie opgevoed. De moeder voelde zich zonder haar familie erg eenzaam, op zichzelf teruggeworpen. Helaas kon ik door de taalbarrière niet veel voor haar doen. Heel jammer vond ik dat. Er is een vertrouwensband nodig om dit werk goed te kunnen doen en als je elkaars taal niet spreekt, krijg je geen diepgang. Prioriteit lag hier bij het leren van onze taal, daar zijn anderen voor.

“De meeste mensen hebben behoefte aan liefde, aan een knuffel, aan aandacht. Die heb ik ruim in de aanbieding”

Leren
Ik hoop dit werk nog lang te kunnen doen. Wel zou ik nog meer willen leren, zoals meer geduld hebben. Gelukkig zijn er tal van mogelijkheden om te leren en te ervaren. Zo krijgen we als Humanitas-vrijwilligers regelmatig les over wat je taken zijn, over veiligheid, kindermishandeling, gespreksvoering. We oefenen de gesprekken en kijken naar elkaar in de groep, maar ook naar onszelf. Er is een coördinator met wie we altijd kunnen overleggen en naar wie we na een bezoek onze bevindingen kunnen mailen.

Zonder deze goede begeleiding zou ik dit werk niet kunnen doen. Maar ik haal ook lessen uit andere hoeken, zoals het tv-programma ‘Het Rotterdam Project’. Een prachtig programma, het boeit me zeer.”