“Ik ben zelfs op de fiets naar het ziekenhuis gegaan. Maar ik voelde me als een wrak toen ik er weer uit kwam. Er waren complicaties en uiteindelijk is onze zoon met een spoedkeizersnede geboren.

Irritatie en frustratie
Hij was al erg druk in mijn buik. Heel bewegelijk. Ik kon voelen dat hij geïrriteerd was, dan duwde hij zijn voetjes tegen elkaar. Toen dacht ik nog: ach ja, lekker druk mannetje. Daar kwam ik van terug toen hij geboren was. Waar ik in de boekjes had gelezen dat een baby eerst begint met wat smakken en dan zachtjes gaat huilen als hij honger heeft, begon onze zoon meteen voluit te schreeuwen. Hij had honger en wilde eten, nu.

Ik was boos en gefrustreerd. Ik begreep vaak niet wat hij nodig had en waarom. Die wolk waar iedereen het altijd over had, die was bij mij niet roze. Het was niet alleen kommer en kwel, maar het was heel zwaar. Ik twijfelde erg aan mezelf. Als je kind veel huilt is het moeilijk om niet te denken dat het aan jou ligt als moeder. En dat voelt het kind weer en daar reageert het op … het is een vicieuze cirkel.

Ook mijn omgeving leek het niet te begrijpen. Ik hoorde blij te zijn. Of we kregen te horen: ja maar de eerste paar maanden, die zijn moeilijk. En daarna: ja de eerste twee jaar zijn moeilijk, dan wordt het echt beter. En: ach, de eerste vier jaar zijn moeilijk, maar daarna … Dat werden we zat, het bleef moeilijk.

“Ik geloof dat het leven je brengt wat je nodig hebt”

Toen onze zoon naar het kinderdagverblijf ging veranderde de situatie wel iets. Het ging beter met hem, hij had het naar z’n zin. Het kinderdagverblijf gaf hem het ritme dat hij nodig had. We concludeerden in die periode dat op vakantie gaan niet ging. Dan was er voor hem geen ritme meer en daar had hij het moeilijk mee.

Meer zelfvertrouwen
Op de basisschool ging het weer achteruit en in groep drie werd het nog erger. Toen zijn we meer hulp gaan zoeken. Er is heel hard gewerkt aan zijn zelfvertrouwen en het onder woorden kunnen brengen van emoties. Hij was jong, maar hoe jonger een kind is hoe meer er te leren is. Zeker als je het hebt over zelfvertrouwen. Dat heeft hem heel goed gedaan. Als het niet goed gaat met je kind kun je als volwassene ontzettend veel doen aan de omstandigheden.

Steeds vraag ik me af: wat heeft onze zoon nu van mij nodig? Door middel van intensieve ouderbegeleiding leerden wij wat juist is voor ons kind én voor onszelf. De liefde voor mijn kind kan eindeloos groot zijn, hoe moeilijk de situatie ook is. Dat kan naast elkaar bestaan. Begeleiding op school heeft de leraren ogen doen openen. Inmiddels is hij acht jaar en is hij een enthousiast en leergierig mannetje. Wel heeft hij zijn eigen leertempo en zijn eigen manier om iets te leren. Alle begeleiding in de afgelopen jaren heeft haar vruchten afgeworpen. Ik kan nu ook voor het eerst veel bewuster en vaker genieten van het feit dat we een kind hebben. En van hoe hij is.

‘Het koninkrijk zit binnenin u’
Ik geloof dat het leven je brengt wat je nodig hebt. Onze zoon is voor mij een spiegel geweest. Wat ik heb geleerd vanaf zijn geboorte is mezelf te zien. We zijn erg bezig met gelukkig, mooi, succesvol zijn voor de buitenwereld. Maar het begint met jezelf zien. ‘Het koninkrijk zit binnenin u’, klinkt heel ouderwets, maar het is wel zo. Dat wil ik jonge ouders meegeven. Het was geen makkelijke periode, maar het heeft me wel gemaakt tot wie ik nu ben.”

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom