“Als mijn vrouw een kamer binnenkomt, is de kamer vol. Als ik binnenkom, hebben weinigen dat door. Zo werkt het ook in het ziekenhuis waar ik vrijwilligerswerk doe. Mijn vrouw staat in de hal om mensen op te vangen, vragen te beantwoorden en mensen wegwijs te maken. Ik ga liever bij iemand op bezoek om een praatje te maken.

Te oud voor automatiseringswerk
Op mijn 60^e ging ik met pensioen. Ik concludeerde dat ik te oud was geworden voor het automatiseringswerk wat ik deed. Mijn jongere collega’s waren sneller, begrepen meer. Dus het was goed zo. Ik kreeg de boodschap mee: nou, Marius, nu ervan genieten hè?! Dat heb ik gedaan, samen met mijn vrouw, zij is ook eerder gestopt met werken. We gingen lang op vakantie, deden van alles. Maar dat was van ons. Ik wilde ook wat voor anderen betekenen.

Liedje zingen
Op de afdeling waar ik kom, liggen oudere mensen die wachten op een plekje in bijvoorbeeld een verpleeghuis. Soms zijn ze dementerend. Ik praat wat met ze, vaak over vroeger. Of ik zing een liedje, en als iemand heel graag even naar buiten wil, dan doe ik dat.

“Een beetje aandacht kan zoveel doen”

Zo’n bezoekje maakt iemand z’n dag. En de mijne ook. Natuurlijk tref ik ook wel eens mensen die erg ontevreden zijn met de situatie waarin ze zich bevinden. Dat vind ik niet gek. Diegene ligt misschien al lang in het ziekenhuis, wachtend op een plekje elders. Ik bied een luisterend oor, probeer begrip te kweken. Zo’n beetje aandacht kan zoveel doen. Iedereen verdient dat.

Ik heb geen tijd
Als ik op vrijdagochtend naar het ziekenhuis ga, heb ik ‘geen tijd’: ik draag geen horloge en houd niet bij hoe lang ik bij iemand ben. Ik wil oprecht aandacht geven. Soms is dat 10 minuutjes, soms een uur. Dan gebeurt het weleens dat ik maar bij 8 van de 15 patiënten ben geweest. Of dat ik later wegga dan gepland, omdat ik nog even iemand help met een boterham eten. Dat is dan maar zo. 

Gewoon vrijwilliger
Aandacht hebben voor elkaar vind ik belangrijk. Voor mij is dat niet meer dan logisch dat dan ook te geven. Even luisteren, niet meteen een oordeel hebben. Ik heb me in het ziekenhuis lang voorgesteld met ‘Ik ben Marius, ik ben gewoon vrijwilliger’, maar sinds kort mag ik dat niet meer zeggen van mezelf. Ik ben Marius, ik ben vrijwilliger. En zo lang het goed gaat, blijf ik dit doen. Alle kleine beetjes aandacht helpen.”

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom