“Thuis heb ik het altijd lastig gehad. Een afwezige vader en een zeer onzekere moeder maakten dat ik altijd twijfelde, erg nerveus was en geen fouten durfde te maken. Ik heb me vaak afgevraagd of ik wel echt hun kind ben. Emotioneel zit ik compleet anders in elkaar.

Op mijn veertiende leerde ik Ron kennen. Ik wist gelijk dat hij mijn grote liefde was. Toen wij een relatie kregen vond mijn moeder dat maar niks. Ze heeft lang geprobeerd ons uit elkaar te drijven, maar ik koos voor het eerst voor mezelf en voor Ron. Hij gaf me het zelfvertrouwen om dat te doen.

Ongeluk
Toen ik twintig was kreeg Ron een zwaar ongeluk. Hij lag een aantal weken in coma, ik heb dag en nacht aan z’n bed gezeten, tegen hem gepraat en boeken voorgelezen. Ron was mijn alles en hem kwijtraken was het ergste wat me kon overkomen. Wonder boven wonder knapte hij op en ik pakte mijn studie weer op. ’s Ochtends ging ik naar school, ’s middags was ik bij Ron om te helpen met zijn revalidatie. Hij herstelde goed en had mij steeds minder nodig.

Aandacht voor mij
Door alle drukte, stress en emoties was ik wat afgevallen. Mensen in mijn omgeving zeiden dat het me goed stond. Dat was de eerste keer dat er weer aandacht voor mij was. Daarnaast merkte ik dat ik emotioneel minder voelde als ik met mijn gedachten bij afvallen en minder eten was. Dat voelde fijn. Maar zo ontwikkelde ik anorexia.

Toen we ons huis kochten dacht ik: nu komt het goed. Maar het ging steeds slechter en ik moest met spoed worden opgenomen. Ik was twintig kilo te licht. Nadat ik in het ziekenhuis voldoende was aangekomen mocht ik naar huis voor intensieve therapie. Ik leerde een gezond eetpatroon aan, maar geestelijk had ik niet alles verwerkt. Daardoor bleef de anorexia jaren sluimeren.

Maar dan krijgt Ron kanker. Weer kwamen we terecht in een achtbaan van ellende en onzekerheid. Opnieuw was ik bang Ron te verliezen. Toen Ron herstelde van de kanker, ging bij mij het lampje uit. Ik had een burn-out. Ik ben heel lang in therapie geweest om alles te verwerken. Gelukkig stond ik er nooit alleen voor, Ron is altijd een grote steun voor mij geweest.

“Ik hoop dat ik ooit weer kan werken”

Rugklachten
In 2016 kreeg ik last van mijn rug en ik kon mijn tenen niet goed meer bewegen. Er zat een vernauwing in mijn wervelkanaal. Na de operatie loop je normaal gesproken binnen een paar dagen weer fluitend het ziekenhuis uit. Maar ik kreeg een nabloeding, met als gevolg een lage, incomplete dwarslaesie. Ik moest maanden revalideren. Nu draag ik een orthese om mijn rechterbeen, kamp ik dagelijks met zenuwpijn en ben ik sinds dit jaar volledig afgekeurd.

Nu zijn Ron en ik samen thuis. Gelukkig ben ik niet alleen, dat zou ik heel moeilijk vinden. Maar samen kunnen we alles aan. Ondanks alles zijn Ron en ik heel gelukkig. Onze liefde voor elkaar geeft ons kracht. Ik hoop dat we samen heel oud worden. En ik hoop dat ik ooit weer wat kan werken, ook al is het vrijwilligerswerk, want ik maak me graag nuttig.”

--

Vorige week vertelde Ron, de man van Lilian, zijn verhaal in Mensen van vandaag.

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom