Geen vijfjarenplan
“Ik weet nu wie ik ben en dat geeft rust. Ik leef mijn leven hoe ik dat wil en niet meer via de ogen van anderen. Het voelt als een klein wonder: zeven jaar geleden kon m’n leven me gestolen worden en nu lacht het me toe. Met een paar universitaire studies op zak ben ik nu verkoper bij Primark. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld.”
“Toen ik net aan mijn studie begon, hoorde ik waar ik aan leed: Body Dysmorphic Disorder (BDD), een vertekend zelfbeeld. Ik was op een obsessieve manier bezig met mijn uiterlijk. Dagelijks vier uur bezig met mijn make-up, ik moest er perfect uitzien. Ik kon totaal overstuur zijn over een plekje wat er niet hoorde. Op het dieptepunt ging ik het huis niet meer uit, deed alle gordijnen dicht en vroeg me af wat het leven voor mij nog waard was. Alleen de zorg voor een klein hamstertje hield me toen op de been.
Aan verwachtingen voldoen
Van jongs af aan legde ik de lat veel te hoog. Op school ging ik voor een 10, een punt lager voelde als falen. Ik had ook het gevoel dat vrienden, leraren, de maatschappij in het algemeen veel van mij verwachtten en dat ik aan al die verwachtingen moest voldoen. Ik studeerde algemene taalwetenschap dús daar moest mijn toekomst liggen. Ik deed een onderzoekmaster dús moest ik ook een PhD-graad halen. Maar het manifesteerde zich ook in het klein: ik durfde niet slechts één halte te reizen met de bus. Wat zouden ze wel niet denken, lui varken, zo'n jonge meid en dan niet even kunnen lopen.
“Ik durfde niet slechts één halte te reizen met de bus”
Ik was mezelf totaal kwijt en werd steeds eenzamer. Contacten met vrienden beperkte ik tot een minimum, ze kostten me te veel energie. Het contact met mijn ouders en broer was in die tijd ook moeizaam; ik voelde me vaak onbegrepen. Ik schaamde me voor mijn uiterlijk terwijl zij me een topper vonden en zeiden dat er niets aan de hand was.
Kwetsbaar opstellen
Een echt omslagpunt kan ik niet aanwijzen maar opeens was ik er klaar mee. Ik wilde zo niet doorgaan. Therapieën en medicatie hebben me geholpen om te gaan met stress, grenzen te stellen en vooral heel dicht bij mezelf te blijven. Ik kreeg de moed om mijn kwetsbaarheid te laten zien. ‘Wat wil ik?’ staat nu centraal. Voor mij geen hoge lat meer. Me niet meer druk maken over wat anderen van mij vinden. Geen vijfjarenplan. Ik kijk rustig naar wat de toekomst mij brengt. Nu is vertrouwen in mijzelf het belangrijkste. Gelukkig heb ik dat meer en meer.”
Tekst: Theo Kiffers
Fotografie: Vincent Boon
