“Ik volg m’n gevoel, luister naar m’n intuïtie. Stap gewoon op mensen af en maak contact, doe spontaan mee met de ‘Walk of Peace’. We droegen borden met spreuken, zongen liedjes van John Lennon als Give peace a chance en liepen naar het AZC. Daar zag ik hoe weinig speelgoed de kinderen hadden. Dus maakte ik cadeautjes en kocht knuffels bij de kraampjes op Burendag. Met mijn kleinkinderen ben ik die cadeautjes gaan uitdelen in het AZC.

Pijn
Enkele jaren geleden, vlak voor kerst, kwam het bericht dat ik lijd aan een ongeneeslijke ziekte. Een ziekte van het beenmerg, bij toeval ontdekt. Ze hebben het fout, was mijn overtuiging. Maar na enige tijd waren de eiwitwaarden in mijn bloed zo hoog dat ik met chemokuren moest beginnen. Na zes kuren had ik zoveel pijn, dat ik dacht dat het einde daar was. Ik kon niets meer, ik wilde niets meer. Je moet vechten, dacht ik. Maar hoe doe je dat als je zo’n pijn hebt? Na opname in het ziekenhuis ging het heel langzaam beter.

“Je hebt die ziekte immers niet alleen, je hebt het samen”

Het blijft moeilijk om over mijn ziekte te praten, dan komt het weer zo groot voor me te staan. Toch probeer ik het wel te doen, ik wil er open over blijven. En ik hoop dat anderen kunnen zien dat je met een ziekte toch gelukkig kunt zijn. Met andere dingen heb ik juist helemaal geen moeite meer. Spreken bij een uitvaart, dat durfde ik vroeger echt niet. Nu kan ik dat wel, omdat iets in me zegt dat het waardevol is.

Ik ben me er altijd van bewust dat ik ziek ben. Alleen als ik aan het schilderen ben, ben ik het even kwijt. Dan ben ik los van de realiteit en vliegen de uren voorbij. En dan voel ik me een geluksvogel.

Genieten
Doordat ik ziek ben, sta ik zo anders in het leven. Heb ik zoveel meer waardering voor wat er gebeurt, ben ik zo dankbaar dat ik mijn kleinkinderen nog zie opgroeien. Ik geniet van mooie gesprekken. Ontspannen leven, zonder me af te vragen wat er van me verwacht wordt, of wat men ervan vindt, daar word ik heel gelukkig van.”

Tekst: Sia Kreeberg
Fotografie: Vincent Boon