“Kinderen hebben altijd mijn interesse gehad. Ik heb bewust gekozen om te werken met kinderen, met name kinderen die iets extra’s nodig hebben. Op dit moment werk ik op een school voor kinderen met gedragsproblemen.

Ik kan wél wat voor andere kinderen betekenen
Inmiddels ben ik samen met Jack. Hoewel hij nooit een kinderwens heeft gehad, begrijpt hij hoe belangrijk ze voor mij zijn. Ik had heel graag eigen kinderen gehad, maar heb ze niet kunnen krijgen. Ik heb heel veel tranen gehuild voordat ik dat een plekje kon geven. En toen dacht ik: ik kan wél wat voor andere kinderen betekenen. Vorig jaar besprak ik mijn wens om kinderen op te vangen met Jack. Hij zei toen: ‘Dan gaan we dat gewoon doen.’ Op dat moment weet je niet in wat voor carrousel je stapt.

“Ik ben in de veronderstelling dat wij kinderen wat te bieden hebben”

We meldden ons aan bij Kenter jeugdzorg, gingen naar een cursus en hadden we een aantal lange, intensieve gesprekken met elkaar en met de organisatie. We moesten heel goed naar onszelf kijken. Wat ben ik voor persoon? Wat wil ik met deze wereld en welke drijfveren heb ik? Het heeft onze relatie verdiept. We leerden dingen over elkaar die we niet wisten. Niet omdat we dat nooit wilden vertellen, maar omdat het gewoon nooit ter sprake kwam.

Ik ben in de veronderstelling dat wij kinderen wat te bieden hebben. Wij kunnen ze iets leren, we kunnen ze stabiliteit geven. We kunnen ze een stap verder brengen in hun leven en ze een kans geven op een beter leven. Van kleins af aan heb ik het gevoel: ik wil wat teruggeven aan deze wereld. Mijn doel is om de wereld een beetje mooier en vriendelijker achter te laten.

Vertrouwen is een sleutelwoord in huis
En nu zijn de jongens (7 en 9 jaar) bij ons in huis. Ze zijn veel aan het uitproberen, ze zoeken de grenzen op. Ze missen een stevige basis van vertrouwen. Ik kreeg letterlijk de vraag: ‘Ben jij te vertrouwen?’ En heel vaak hebben ze al gevraagd: ‘Sla jij?’ Vertrouwen is dus een sleutelwoord hier in huis. Een van de belangrijkste dingen die Jack en ik afspraken was: we beloven niets, en als we wat beloven dan moeten we het ook doen. Bij een eigen kind kun je misschien nog wel zeggen: sorry, het kwam nu even niet uit, het komt morgen. Maar dat kan bij deze jongens niet, want dat vertrouwen is er niet. Dat is intensief, maar we merken wel dat in deze korte tijd een band aan het ontstaan is. Ik mag ze nu een kus geven voor ze gaan slapen.

Loslaten
Het kan zijn dat de heren maar een jaar blijven, maar het kan ook 5 jaar, 10 jaar of zelfs tot hun 21ste zijn. Hoe dan ook, het moeilijkste komt nog: loslaten. Ik hoop daar begeleiding in te krijgen. Ze zijn hier pas 4 weken, maar nu al kan ik me daar af en toe zorgen over maken.”

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom