“Er is zoveel hulp als je zegt dat iets niet lukt”
“Onze relatie is compleet anders dan in het begin, bijna vijfentwintig jaar geleden. Ik voel meer, ik lééf weer.”
“Ik geniet van samen over de markt lopen, al heb ik niets met markten. Van samen wandelen of op een terrasje zitten, samen film kijken. Ik ben enorm dankbaar dat Roxanne me nog een kans gaf na alles wat er is gebeurd.
Verslaving
Al toen we elkaar ontmoetten, was ik verslaafd aan drank. Dat werd gaandeweg steeds erger. Ik maakte onze relatie, ons gezin met twee dochters ermee kapot. Ik onttrok me aan alles: gezinsactiviteiten, huiselijke taken, familiefeestjes, verplichtingen. Rox en de meiden stonden er alleen voor. Ik was alleen maar bezig nare emoties en mijn angsten voor alles wat onbekend was te bedwingen met alcohol. Dat gaf mij (schijn)controle.
Levensreddend
Vijfeneenhalfjaar geleden zette Roxanne me voor het blok: je laat je nu opnemen of je bent alles kwijt. Dat is levensreddend geweest. Mijn zus had de opvang al geregeld. Ik leerde in de kliniek mijn angsten en emoties uit te spreken. Me kwetsbaar op te stellen. Ik ben nog steeds verrast door het effect: er is zoveel hulp als je zegt dat iets niet lukt. Ik leer te accepteren dat ik niet overal meteen een antwoord op hoeft te hebben. En dat het soms niet lekker loopt en dat dat oké is.
“We leren elkaar steeds beter kennen en we leren van elkaar”
De eerste periode na het afkicken was eigenlijk heel saai: de pieken die de drank me gaf, waren er niet meer. En toen, op een dag, kreeg ik zomaar een geluksgevoel toen ik gewoon door de stad liep. Wie had dat ooit gedacht! Maar ook verdriet kwam meer binnen. Dat moet ik aangaan, erkennen. Als Roxanne vraagt: ‘Is er iets?’ niet het geijkte antwoord geven dat alles hartstikke goed gaat. We hebben heel leuke gesprekken nu over wat ons bezighoudt, over wat we lastig vinden.
Dromen
Onze relatie gaat veel dieper nu. We leren elkaar steeds beter kennen en we leren van elkaar. Ik leer vanuit andere gezichtspunten te kijken en niet te denken voor een ander. Rox is een open boek en daar kan ik mateloos jaloers op zijn. Zo wil ik ook zijn. Verder zijn mijn dromen niet zo groot. In oktober gaan we met het gezin naar Londen. Daar heb ik heel veel zin in. En samen oud worden en gelukkig zijn.”
Tekst: Kirsten Donders-Lindeboom
Fotografie: Vincent Boon
