“Tot onze verrassing kwam eruit dat ik iets met vredeswerk wilde doen, dat ik eigenlijk wel een stichting wilde beginnen. Dat heb ik concreet gemaakt door op 15 oktober 2003 bij de notaris te tekenen voor mijn eigen stichting: Peace is the way. In de loop van de jaren heb ik al diverse activiteiten georganiseerd, binnen en buiten de Vredesweek om. Zo combineerde ik onder andere twee van mijn grote interesses, vrede en schaken, in een vredesschaaktoernooi.

Verschillen omarmen
Ik hou van mensen en ik geloof in mensen. Ik geloof dat ieder mens tot heel veel in staat is. En dat probeer ik in de praktijk te brengen door mensen te verbinden. Als ik naar de wereld kijk, en dat hoeft echt niet ver weg, zie ik dat de maatschappij de laatste jaren verhard is. Er is meer polarisatie, en dat vind ik geen goede ontwikkeling.

Dat is de reden geweest dat ik probeer een positief tegengeluid te laten horen. Juist mensen bij elkaar brengen. Verschillen die er zijn, die zijn positief. Zoals Manuela Kalsky zegt: ‘verschillen moet je vruchtbaar maken, die zijn als aanvulling bedoeld en niet om te polariseren’. Ik voel me verantwoordelijk om dat te doen.

“Als het bij mij kan, waarom dan niet bij een ander?”

Mensen zijn in de kern hetzelfde, alleen door het milieu waarin iemand leeft kan het soms misgaan. Als we werken aan die omgeving, een vredevol klimaat creëren, dan is het wat mij betreft zeker mogelijk dat we in een wereld vol vrede leven. Als het bij mij kan en in mijn omgeving kan, waarom dan niet bij een ander?

Doe het gewoon
Iedereen kan iets voor vrede doen, als je maar gelooft in jezelf. Je kunt vaak veel meer dan je in eerste instantie denkt. Het gedicht ‘Onze diepste angst’ van Marianne Williamson gaat daarover en is mijn levensmotto. Je hoeft niet bang te wezen voor je eigen kracht. Laat je niet belemmeren door gedachten als ‘wat zullen anderen van me denken’. Doe het gewoon, en dat hoeft niet spectaculair te zijn. Misschien moet je uit je comfortzone treden, maar stap een keer je grens over. Mijn ervaring ermee is dat ik er altijd rijker door werd, ik heb een stuk meer begrip gekregen voor mensen om me heen.”

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom