“Door het opruimen ben ik veel positiever geworden en kijk ik positiever tegen de mensheid aan. Dat klinkt misschien gek, want wij veroorzaken dit probleem, maar ik zie juist zoveel mensen die hier op een positieve manier mee bezig zijn. Ik zie heel veel mooie mensen.

Afval op straat
Zes jaar geleden kregen we een zoontje. Ik ging meer wandelen, met hem in de kinderwagen. Ik kwam opeens op heel andere plekken. Het viel me op hoeveel afval op straat lag en ik begon me daaraan te ergeren. Lekker mopperen en klagen, ik zette van alles op Facebook. Veel mensen mopperden met me mee: op de gemeente die het niet opruimt, op de mensen die het argeloos op straat gooien. Af en toe vroeg iemand: ‘Waarom ruim je het niet zelf op?’ Ik dacht: ja ik ben gek, het is mijn troep niet!

Vuilniszak aan de kinderwagen
Later zag ik een foto op Twitter van iemand die een selfie had gepost met zwerfafval, met de hashtag zwerfie. Door die hashtag zag ik dat veel meer mensen vuil opruimden. Ik moet ook maar eens een flinke kerel zijn, dacht ik toen. Ik knoopte een vuilniszak aan de kinderwagen en ging op pad. Eerst voelde ik me ongemakkelijk. Wat denken mensen wel niet van me? Maar mensen vinden me helemaal niet stom, ik krijg juist positieve reacties! Binnen no-time zat de vuilniszak vol en wat voelde ik me goed. Eindelijk deed ik wat.

“Ik dacht: ja, ik ben gek. Het is mijn troep niet!”

Doordat ik in contact kwam met andere rapers leerde ik ontzettend veel over wat zwerfafval, en dan vooral plastic, doet in het milieu. Toen ik mijn baan kwijtraakte ben ik met het UWV een starterstraject ingegaan. Met behoud van een verlaagde uitkering kon ik een half jaar lang proberen om als zzp'er mijn geld te verdienen door gastlessen te geven en zwerfafvalonderzoeken te doen. En dat is gelukt, ik kan er inmiddels van leven.

Kleine stapjes gaan best langzaam
We zijn nu vooral bezig met damage control: opruimen, maar we moeten toe naar een gedragsverandering. En dat is minder makkelijk dan gewoon wat opruimen. Leuk, die rietjes die niet meer mogen, maar dat is lang niet genoeg. Ik begrijp dat kleine stapjes uiteindelijk ook wel leiden tot iets groters, maar ik hoop dat de ontwikkelingen komend jaar wel een stuk sneller gaan.

Echt leuk
Ik wil iedereen aanmoedigen ook wat op te ruimen. Het is het minste wat je kunt doen en nog leuk ook. Ik kom lekker buiten, kom veel mensen tegen, zie veel van de natuur, ontdek prachtige plekken bij mij in de buurt... Dus het verrijkt mijn leven. De een laat z’n hond uit, ik laat mijn grijper uit. Onze eigen wijk is een stuk schoner geworden, maar ik moet wel bezig blijven. Ik ruim op om een betere wereld achter te laten voor mijn kinderen. Daar voel ik me verantwoordelijk voor. En gelukkig ben ik niet de enige.”

Tekst: Margot de Bruin
Fotografie: Pieter Eikeboom