“Ik kreeg een longontsteking en daar knapte ik niet van op. Ik had al astma. Het duurde een lange tijd voordat duidelijk werd hoe ziek mijn longen waren en dat het niet beter zou worden. Nu ben ik heel erg beperkt in wat ik fysiek kan. Ik heb moeite met dit te erkennen.

Onvoorspelbaarheid
Er zijn dagen dat ik echt het huis niet uit kan en alleen maar kan ademhalen. Als ik afspraken maak, moet het altijd onder voorbehoud. Die onvoorspelbaarheid vind ik heel lastig. Het is moeilijk om plannen te maken. Ik zit nu in de fase dat ik zoekende ben naar wat nog wel kan. Ik wil graag nog wat betekenen en zinvol bezig zijn.

“Mijn wereld is kleiner geworden maar de verbinding met mijn omgeving intenser”

Acceptatie
Ik heb mijn best gedaan om te blijven werken, echt strijd geleverd. Maar langzamerhand krijg ik er een beetje vrede mee dat er ontslag volgt nu ik afgekeurd ben. Het is zoals het is. Niet dat ik daar blij mee ben, maar ik begin het te accepteren en acceptatie geeft rust.

Betrokkenheid
Het is hartverwarmend te ervaren hoeveel zorg en betrokkenheid er is van de mensen om mij heen. Al die mensen die voor je klaar staan en je willen helpen. Dat verbaast me. Er is een buurvrouw die één of twee keer in de week voor mij en mijn gezin kookt. Ik word heel benauwd van al die dampen in de keuken. Superlief!

Taarten bakken 
Over de toekomst durf ik niet na te denken, omdat ik bang ben teleurgesteld te worden. Ik leef bij de dag. Het gaat mij er nu veel meer om dat ik keuzes maak in wat ik nog kan en niet zo bezig te zijn met wat er nog moet. Mijn ontspanning haal ik uit boeken lezen en taarten bakken. Van bakken in pannen wordt ik benauwd, maar bakken in de oven lukt nog wel. Die taarten deel ik uit aan bijvoorbeeld de buren. Mijn wereld is kleiner geworden maar de verbinding met mijn omgeving intenser.”