Veelgestelde vragen aan broeder Van der Wal en zuster Ziere

Na enig nadenken, hebben we hebben van harte ‘ja’ gezegd op de vraag die broeder Wiegman ons stelde. We hebben ervoor gekozen ‘ja’ te zeggen, omdat wij ons apostolisch zijn graag ruimhartig willen delen. En we kijken graag naar mogelijkheden om ons gedachtegoed te verdiepen en te verspreiden.

Toen we wisten dat we allebei ja hadden gezegd, hebben we elkaar voor Pasen meerdere keren opgezocht. We kenden elkaar wel, maar niet heel erg goed. We hebben veel gesprekken gevoerd om elkaar beter te leren kennen en om te verkennen waar we (nieuwe) mogelijkheden zien. We waren ook beiden al bezig geweest met nieuwe ontwikkelingen in gemeenschappen. De inzichten die we daardoor verkregen, hebben mede onze visie gevormd. Die visie zie je terug in het filmpje Eenvoud, richting en variatie (te zien op deze pagina).

Er is veel dat onze aandacht vraagt: zielsverzorging, geestelijke verzorging met als hoofdthema's nabij zijn, inspiratie en verdieping, verbinding. En ook de borging van deze gebieden en ze verder brengen. Natuurlijk zijn wij hier ook volop zelf van: we willen hen die daarom vragen nabij zijn, we willen inspirerend zijn en zoeken gelegenheid om zelf inspiratie op te doen. We willen ons verdiepen in ons gedachtengoed en ook in andere mogelijkheden om onze boodschap zo goed mogelijk over te brengen.

Bij de hier bovengenoemde vraag vertellen we waaraan we aandacht geven. In het filmpje Eenvoud, richting en variatie laten we zien dat het over bestaand en over nieuw gaat. Over bestaande ontmoetingsvormen die ons dierbaar zijn en over nieuwe vormen van ontmoeting die kansen bieden om ook nieuwe mensen te inspireren tot liefdevol leven. Vanwege de voortgang en ontwikkeling van het genootschap, vinden wij het belangrijk óók onze aandacht aan nieuwe vormen te geven. We kiezen in onze prioriteiten dus nadrukkelijk voor én én.

We vinden het allebei heel mooi om een weekbrief te schrijven en hebben daar ook plezier in. Zoals het nu is, schrijven we er beide één in de maand. We krijgen hiervoor van diverse mensen inhoudelijke input en gaan daar dan zelf mee aan de slag. Als uitgangspunt nemen altijd aspecten van onze apostolische grondslag.

Het is niet zo dat we geen zin hebben om meer brieven te schrijven (zie antwoord hierboven) of dat we er te lui voor zijn. We denken dat het doorgronden van een weekbrief denk- en rijpingstijd in iedere ontvanger mag hebben. En met de meeste brieven kun je best langer dan een week vooruit. En je kunt hem bijvoorbeeld ook als inspiratiebron gebruiken op andere momenten. We horen wel van mensen dat ze eenmaal per maand een brief van ieder van ons te weinig vinden. Daar denken we nog over na. Wat is wijsheid hierin? Misschien zoals nu doorgaan waardoor je uitziet naar een volgende brief, of meer brieven dan we nu schrijven, of wordt dat dan weer te veel? Bovendien is er al zoveel materiaal beschikbaar om te herlezen, zoals het boek Leven in Liefde, materiaal om geïnspireerd te worden en je religiositeit te voeden.

We hebben nog geen specifieke taakverdeling gemaakt. We spreken elkaar twee keer per week een uur om te overleggen en de dingen die gedaan moeten worden en aandacht vragen, te verdelen. We proberen geen dingen samen te doen als dat niet nodig is. Dat kan ook niet gezien het werk dat er ligt. Als we ergens verschillend over denken, nemen we de tijd om dat te bespreken en nemen we samen een beslissing. We hebben afgesproken dat we het niet altijd overal over eens hoeven te zijn. Dat zou niet gezond zijn. Over wezenlijke dingen uiteraard wel, en daarover hebben we tot nu toe ook geen verschillen van inzicht gehad.

Wij zien de toekomst van het genootschap als heel kansrijk en zijn daar optimistisch over. En weet je waarom: hoeveel plekken ken jij waar je integere mensen van goede wil treft die ook verantwoordelijkheid willen nemen voor (mens)waardigheid? We willen ons iedere keer weer bepalen bij de waarden die wij belangrijk vinden: verwondering, vertrouwen, verbondenheid en verantwoordelijk. En ons inspannen om ze te vertalen naar onze eigen levenshouding, onze dankbaarheid ermee voeden. Dat is naar wij geloven meer dan nodig in onze samenleving. Dus daar zetten we ons volop voor in.

Als we het hebben over bewaren van dat wat ons dierbaar is en bewegen naar nieuwe inspiratievormen, zullen er dingen zijn die er over 10 jaar nog ongeveer net zo uitzien als nu én er zullen nieuwe vormen zijn ontstaan. Alles geworteld in hetzelfde ideaal. Het is ook een vraag aan jou zelf: hoe wil jij dat het er over 10 jaar uitziet? En zou je daar iets voor willen doen? Want uiteraard vraagt een visie om energie, dynamiek en draagvlak wil er echt iets van de grond komen.

Dat het je houvast geeft voor hoe je als mens liefdevol kunt leven en voor hoe je de wereld kunt zien. Het is voeding voor een levenshouding waarin je gekend bent als een liefdevol mens. Van daaruit kun je doen wat jij als je opdracht in dit leven ziet. Ook belangrijk is dat we steeds onze verwondering voeden over het wonder van het leven waar we deel van zijn. Want dat gevoel stimuleert ons eerbiedig en menselijk te zijn.

Religieus-humanisme zie je overal. In ons embleem, in onze liederen, onze brieven, onze themabladen voor jeugd. En in (de beleving van) onze rituelen, onze momenten van verstilling, onze aandacht voor elkaar. Als je er aandeel in hebt als een kindje gedoopt wordt. Als je eerbiedig stilstaat bij het leven van een medemens. Als we elkaar helpen, steunen, naar elkaar willen luisteren. Je kunt het religieus-humanisme overal vinden. Wij doen alles vanuit het gevoel dat dit leven een ongelooflijk wonder is, een leven waaraan we graag onze bijdragen willen leveren.

Door ons geloof in mensen komt scheppingskracht vrij die ook tot uiting komt in liefde en creativiteit. Wij staan daarin in een lange traditie, en de manier van denken en doen zal altijd, ook na ons, van waarde blijven.

In een rugzak neem je mee wat je nodig hebt onderweg en wat je dragen kunt. En soms zitten er dingen in die je niet nodig blijkt te hebben, maar waarvan het toch wel fijn of nuttig was dat je ze droeg. Soms mis je iets wat je expres of per ongeluk thuis hebt gelaten.

In een van onze eerste weekbrieven (8 mei 2022) hadden we het over de vraag: hoe kun je dingen die je niet mee kunt nemen toch bij je dragen? De metafoor van een rugzak in combinatie met deze vraag maakt dat je niet beperkt bent door de ruimte in de tas, maar dat je veel meer met je mee kunt nemen wat je van wezenlijk belang vindt. Wij nemen mee wat van waarde is: verwondering, verbondenheid, vertrouwen, verantwoordelijkheid. En we laten alles achter ons wat daaraan niet bijdraagt.

We beantwoorden de vraag over de kerstgeschenken. Want ‘de tradities’ is wel heel ruim. In veel gemeenschappen is er in de achterliggende jaren, samen met ouders, goed nagedacht over de waarde van de kerstgeschenken. Over vragen als: hoe laat je kinderen blijken dat je van ze houdt? Hoe is het voor gezinnen die geen dit niet speelt in jouw gemeenschap, weet je dat dan zeker? Welke waarden kunnen we (her)ontdekken die liggen onder het geven van een geschenk? En als je die waarden wilt behouden, vernieuwen en/of versterken, welke mogelijkheden zijn er dan? Er zijn bijvoorbeeld gemeenschappen waar de kinderen samen geschenken maken voor andere kinderen, waar kinderen een museumjaarkaart krijgen waarmee ze soms met de kring of op een vierde zondag op pad gaan. Gemeenschappen waar kinderen allemaal hetzelfde cadeau krijgen. Het zijn voorbeelden van hoe er nagedacht wordt over wat passend is bij deze tijd, met behoud van waarden. Dat is belangrijk voor het blijven vullen en doorvoelen van tradities.

God en je eigen religieuze gevoel zijn vrijwel onuitputtelijke bronnen om over na te denken. Wat voel je bij dat wat onbenoembaar is, en wat je vaak of soms ervaart? Hoe verbind je je met het gevoel deel te zijn van het wonder van schepping, met dit grote mysterie? Het is een zoektocht en een wonderbaarlijk avontuur om bij dit gevoel van verwondering te komen. Welke woorden passen bij dat bijzondere gevoel? Het is soms moeilijk in woorden te vatten.

Als je leeft vanuit die verwondering en je de schepping wilt waarderen, dan uit zich dat in de manier waarop je leeft en handelt. Over dat handelen is het vaak makkelijker spreken dan over je diepe gevoel van verwondering of dankbaarheid.

Het is soms makkelijker om te vertellen wat er in een recept zit, dan om te vertellen hoe het smaakt en nog moeilijk waarom je het lekker vindt en wat dat met je doet ... Maar in het recept zelf en in het uitvoeren ervan kun je ook op zoveel manieren het wonder zien. Soms moet je weleens geholpen worden om er zo naar te kijken. Het religieuze en het humanistische kleuren en vullen hopelijk onze ontmoetingen en erediensten. Niet omdat we dat van een ander hopen te krijgen maar omdat we zelf die gerichtheid in onszelf opzoeken.

Als de behoefte en de wil er zijn, dan lukt het ook. Als je thuis mensen wilt uitnodigen, moet je ze vragen. En meestal komen ze dan wel 😊. De districtsontmoetingen en districtsdiensten laten voelen hoe fijn het is om soms met een grote(re) groep te zijn. Dat versterkt. Maar het gaat lang niet altijd om een groot aantal.

Mensen zoeken die dezelfde behoefte hebben (zingen, in gesprek gaan over …, etc.) kan heel verrijkend zijn en ook gewoon fijn. Desgewenst kunnen districtsvoorgangers ook helpen om deze verbindingen te leggen.

We doen veel voor jeugd en jongeren. Misschien wel veel meer dan bekend is. Bij elke nieuwe weekbrief staat in het document ‘achtergrond en verdieping’ een gedeelte voor jeugd. Met de nieuwjaarsdienst en met de kerstwijding waren er speciale doeboekjes gemaakt. Er zijn eerste- en tweedekringdagen, een tweedekringkamp, een 15-plus kamp (voor het eerst dit jaar), Zoef-weken, de expeditie, jongerenontmoetingen. Er is een jeugd- en jongerenteam dat zich focust op wat we vanuit het genootschap voor jeugd en jongeren doen. In een groot aantal gemeenschappen zijn er jeugdkringen. Daar gebeurt structureel ook veel voor jongeren, met heel veel liefde en aandacht. Bij de doop beloven we niet dat we alleen op zondagmorgen een liefdevol klimaat scheppen voor het kind. En gelukkig doen we daarom al jaren heel veel andere dingen die bij hen passen en die ook volop worden gedragen door de waarden verwondering, vertrouwen, verbondenheid en verantwoordelijkheid.

Dit is een vraagstuk waarover verschillende gevoelens zijn. Van een bevrijdend gevoel dat het ook anders kan tot een gevoel van gemis en van verlies van een culturele waarde. Het vraagt fijngevoeligheid en (ook in het gesprek hierover) elkaars verschillende gedachten hierover leren kennen en leren begrijpen. Het lukt ons met elkaar steeds beter om hierin te doen wat past en wat eraan bijdraagt dichtbij de liefde te blijven.

De afdeling marketing-communicatie is van plan om in het najaar een campagne voor het Apostolisch Genootschap te starten. We willen vanuit onze grondslag laten zien wie we zijn en welke ontmoetingsvormen we hebben. In het filmpje Eenvoud, richting en variatie werd gezegd: “We gaan opnieuw bergen verzetten. Doe je mee?” Daar is de keuze voor een campagne een onderdeel van.

Vergeet u ze? Of voelt u zich vergeten misschien? We geven veel tijd en zorgvuldige aandacht aan onze erediensten en er zijn in veel gemeenschappen actieve kringen van aandacht. Veel ouderen zijn zelf ook motor van het geven van aandacht aan elkaar. Ook daarvoor zijn er in het land mooie initiatieven. Als er behoefte is aan meer ontmoetingen voor ouderen of individuele aandacht, dan is het belangrijk dat je deze vraag met elkaar bespreekt en kijkt hoe je dit met elkaar kunt invullen.

De vraag ‘hoe moeten we ermee omgaan’ is in de eerste plaats een vraag aan jezelf: hoe wil ik ermee omgaan? Het vraagt van jou een actie. En misschien stel je de vraag omdat je je zelf ook (meer) individualistisch voelt en minder betrokken, en maak je keuzes waardoor je minder bij anderen bent?

Vaak kennen we onze eigen gedachten hierover wel en vinden ze ook logisch. Het is nog wel een kunst om te onderkennen wat jouw gedrag betekent voor het geheel waarvan je deel uitmaakt. Er worden zoveel mooie en belangrijke dingen gedaan door mensen die met een positieve en betrokken inslag leven, omdat ze daarvoor kiezen.

Er is heel veel aan de hand in deze wereld en op meerdere vlakken ziet die er niet rooskleurig uit. Er is armoede, honger, oorlog. We ervaren de gevolgen van een klimaatcrisis. De polarisatie tussen mensen en groepen mensen neemt toe. En we missen de mensen die een hoopvol voorbeeld geven of ons laten zien hoe je integer, authentiek en betrouwbaar bent, doordat ze dat zelf zijn. We kennen allemaal dit verlangen naar zulke mensen. Maar we kunnen met onze eigen gedachten, doen en laten een verschil maken. Niet de hoop opgeven, maar zelf doen wat je kunt. Zonder hoop en zonder zelf kansen te grijpen wordt het onleefbaar. Het is in ons genootschap belangrijk dit verlangen met elkaar in praktijk te brengen.

We doen wat we kunnen en we worden er niet somber van. We zoeken als dat gewenst is contact met mensen die hun lidmaatschap willen beëindigen. En als dat past, maken we een afspraak. Dat zijn boeiende en leerzame gesprekken. Het is wijs om samen te zoeken naar een manier om op passende wijze dingen goed af te ronden.

We staan op een kantelpunt in de wereld. En omdat wij deel van de wereld zijn, is natuurlijk ook ons genootschap in beweging. We willen samen bezien hoe we op een goede manier mee kunnen bewegen. Zo'n kantelpunt is spannend, maar kan ook nieuwe kansen bieden. De beide kanten onderkennen we.