Ga meteen naar:
- (On)gewoon ontmoeten - regiobijeenkomsten spatten van elan
- Uitverkocht symposium verbindt
- Reflectietraject: zonder oordeel luisteren
- Dienst op Berg en Dal
(On)gewoon ontmoeten - regiobijeenkomsten spatten van elan
Het rook er naar zoete taartjes. Of naar vers gebakken friet. Je hoorde djembés. Er zong een koortje. Er klonk volop gelach en geroezemoes. Er werd naar je gewuifd vanuit de verte. Je kreeg een knipoog. ‘Hé lang niet gezien’, klonk het vaak. De regio-ontmoetingen met de eerstverantwoordelijke voorgangers waren een feest!
Maar wat maakte de regio-bijeenkomsten nu zo succesvol? Aanleiding was de kennismaking met zuster Nanda Ziere en broeder Marten van der Wal. Ze kwamen naar ons toe, in het regionale theater, een conferentiecomplex of andere plek. Iemand vertelt over de ontspannenheid waarin we hen konden leren kennen. Door een interview, quiz, workshop, of gewoon een praatje bij de koffie. Doordat zij zo volop zichzelf waren. En dat er regelmatig heel hard lachen werd, maar vaak ook inspirerende en hoopgevende woorden klonken.
Enthousiast
Een ander veert op als zij vertelt over het prachtige team dat de ontmoeting had voorbereid. En hoe fijn het was om te kunnen doen wat bij je eigen regio past. Qua behoefte, maar ook qua talenten-inzet. In sommige regio’s is het team zo enthousiast dat ze zich alweer hergroeperen om een nieuwe regio-ontmoeting voor volgend jaar te organiseren.
Genieten
De ontmoeting zelf, daar heeft eigenlijk iedereen het steeds over. Zou dat niet de grootste succesfactor zijn geweest? Want wat hebben we elkaar door de coronaperiode moeten missen. Deze regionale ontmoetingen waren een mogelijkheid om allerlei persoonlijke lijntjes aan te halen. Elkaar weer eens in zo’n groot verband te zien, terwijl het tegelijkertijd intiem voelde, daar genoten velen volop van.
Trots
Blijkbaar hebben we niet heel veel meer nodig dan een goede aanleiding, een groep enthousiastelingen en alle ruimte om iets te doen wat bij ons past om zulke prachtige ervaringen met elkaar te creëren. In elk district, in elke regio. Allemaal anders, ja. En allemaal met passie, elan en bakken energie. Daar zou je toch trots van worden …
Uitverkocht muzieksymposium verbindt
Op 8 oktober vond een symposium plaats over apostolische muziek vanaf 1863 tot nu. De Nieuw-Apostolische Kerk (NAK) en het Apostolisch Genootschap gingen hiervoor een speciale samenwerking aan. Vooraf waren de verwachtingen hooggespannen, en de dag zelf bleek een eclatant succes.
Een goed voorteken was dat het symposium geheel uitverkocht was. Manfred Horstmanshoff (Apgen en oprichter van de Van Oosbreestichting): “We moesten zelfs een wachtlijst opstellen!”
Samen met iets moois bezig
We vroegen enkele deelnemers naar hun ervaringen. Pascal la Lau (Apgen): “Er was een prima sfeer. De oude muziek en het gevoel dat je daarbij krijgt, vond ik erg fijn. Als het in de juiste tijdgeest wordt geplaatst, dan klopt het.” Wat in ieder geval gedurende de dag heel duidelijk werd, was het gevoel samen met iets moois bezig te zijn. Jo Canten (Apgen, organist): “Er is mooi weergegeven hoe de Apgen-muziek is ontwikkeld en hoe de ontwikkeling nog steeds doorgaat. Muziek verbindt!” Ook René Scholten (NAK, dirigent) had zeer positieve ervaringen: “Ik voelde verbinding door de melodieën die we samen delen. We kregen zeer veel positieve reacties op ons koortje, hier ben ik erg dankbaar voor.”
Internationale belangstelling
Er is dus veel verbinding gevoeld én enthousiasme. Manfred Horstmanshoff: “Zelfs vanuit Duitsland kwam veel enthousiasme. Zoveel dat er een voorstel is om volgend jaar samen met Duitse apostolischen iets soortgelijks te organiseren, misschien in ons gebouw in Enschede. En volgens broeder Wiegman hebben een aantal zangkoren die gestopt waren, hebben na het symposium besloten weer opnieuw met hun koor te beginnen. Vanuit een gevoel van die cultuur moeten we koesteren. Ik vind dit een fantastisch bericht.” Een geslaagd symposium dus. Muziek verbindt, nog altijd. Hoopgevend voor volgende muzikale bijeenkomsten!
Reflectietraject: zonder oordeel luisteren
Begin 2020 april verscheen met veel media-aandacht het boek Apostelkind van voormalig lid Renske Doorenspleet. Dit maakte veel verhalen over het verleden van het Apostolisch Genootschap los en een diversiteit aan emoties bij huidig en voormalig leden. We startten een reflectietraject om de verborgen en onverwerkte kant van het verleden aan het licht te brengen en te begrijpen wat dit, soms nog steeds, met mensen doet. Hoe verliep dit traject en waar staan we nu? We vroegen het Viola Lindeboom die vanuit haar communicatierol nauw betrokken is bij het reflectietraject.
Hoe keek jij naar de verschijning van het boek?
Als lid en leeftijdgenoot van de schrijver raakte het me vanwege de herkenning van situaties uit mijn jeugd. De schrijver deelt haar persoonlijke verhaal en legt feitelijkheden bloot die mensen herkennen. Het verhaal van Renske werd door veel media opgepakt, meestal zonder wederhoor door journalisten, wat leidde tot veel onbegrip en boosheid richting het genootschap. En tot reacties van leden die het genootschap nu zo anders ervaren. Er was geen ruimte voor dialoog. Er ontstonden discussies op socialmediakanalen. De toenmalige apostel, Bert Wiegman, nodigde Renske uit voor een gesprek, voor en na het verschijnen van het boek. Ik vind het erg jammer dat ze hier niet op reageerde, want hadden we samen niet sterker kunnen staan om de verhalen aan het licht te brengen en te onderzoeken wat nodig is om pijn uit het verleden een plek te geven?
Hoe ging je hier vanuit je communicatierol mee om?
In eerste instantie heb ik de media-aandacht en boze reacties richting het genootschap als een aanval ervaren. Het was heel naar om in de media en op socialmedia dingen te lezen die uit de context zijn gehaald of niet waar zijn. Zoals bijvoorbeeld dat er tienduizenden slachtoffers zouden zijn. Dat klopt niet. Er waren veel reacties op socialmediakanalen, maar het waren steeds dezelfde mensen die op elkaar reageerden. In dit soort situaties moest ik me echt verbijten om niet te reageren. Dat zou de wij-zij-situatie alleen maar groter hebben gemaakt. Door de gevoelde aanval, duurde het even tot ik en degenen die direct betrokken zijn bij het reflectietraject, bij de kern kwamen: er zijn mensen die pijn uit hun apostolische verleden meedragen en als we spreken over een liefdevol mens zijn, willen we dat in praktijk brengen.
Wat heeft dit besef in gang gezet?
Het bestuur van het genootschap wilde mensen de ruimte geven hun verhaal te doen, en wilde zonder oordeel luisteren. Om echt te voelen wat voor invloed de toenmalige cultuur op mensen heeft gehad en te bepalen wat we nu voor hen kunnen betekenen. Naast de vele persoonlijke gesprekken die de toenmalige apostel voerde, organiseerden we tien dialoogsessies waarin 44 (voormalig) leden en een paar mensen van de landelijke organisatie waaronder Bert Wiegman, in een kleine groep met onafhankelijke begeleiders luisterden naar de verhalen. We noteerden met elkaar pijnpunten en schaduwzijden, inzichten en aanbevelingen voor het genootschap. Deze hebben we een-op-een op onze website geplaatst. De uitkomsten van deze sessies leidde tot een bestuursverklaring. We hebben hierover een persbericht uitgestuurd via het ANP voor zoveel mogelijk bereik, waarin we o.a. de oprichting van een extern meldpunt aankondigden.
Wat gebeurde er bij dit meldpunt?
Het meldpunt is ruim een jaar open geweest, van januari 2021 t/m 31 maart 2022. In die tijd kwamen er 206 meldingen binnen die werden behandeld door een deskundige, onafhankelijke adviescommissie. Er vonden veel gesprekken plaats en een deel van de melders ontving daarop een financiële tegemoetkoming in de kosten van psychische hulp. Er was ook behoefte aan contact met lotgenoten. Onder professionele begeleiding zijn er twaalf lotgenotengroepen geweest die ieder zes keer bij elkaar kwamen. Nu staat er nog een weekend gepland met lotgenoten die uit het buitenland komen.
Is het reflectietraject hiermee afgerond?
Ik hoop van harte dat het meldpunt en de daaruit voortgekomen acties hebben geholpen en dat de betreffende leden en oud-leden de ervaren pijn een plek hebben kunnen geven. De adviescommissie van het meldpunt brengt na afronding van de laatste gesprekken, uiterlijk begin januari 2023, een advies uit aan het bestuur. Maar ik denk niet dat het ooit helemaal klaar is. Er zullen mensen zijn die zich beschadigd voelen en die boos, verdrietig of zelfs haatdragend blijven. En het klinkt misschien gek, maar voor het genootschap hoop ik dat het nooit klaar is. Dat we met open, kritisch vizier terug blijven kijken naar waar we vandaan komen en naar de pijnpunten, schaduwzijden, en dat we de inzichten meenemen in het nu en de toekomst. Ik weet zeker dat het genootschap van dit hele traject heeft geleerd. Kijk alleen maar naar het traject Zichtbaar Bewegen waarbij het draait om autonomie en eigenaarschap van leden. We maakten deze beweging al jaren voor de verschijning van het boek, maar het maakt dat we nog alerter zijn op de behoeften van iedereen die zich met liefde inzet voor ons gedachtegoed.
Wat heb jij ervan geleerd?
Op meerdere vlakken heb ik geleerd van dit hele traject, maar meer dan ooit ben ik me bewust van het belang van elkaar opzoeken en nieuwsgierig zijn, met de intentie de ander echt te willen begrijpen. Te snappen wat de ander nodig heeft. Onlangs heeft mijn collega Stephan Huijboom een mooi artikel over deze ontvankelijkheid geschreven. Ik vind het echt een uitdaging om zonder oordeel te luisteren en om niet gelijk mijn ervaring of mening ernaast te zetten. Dat is een kunst en vraagt om oefening. Werk aan de winkel dus.
Dienst op Berg en Dal
Een intieme zaal, een akoestische gitaar in de vensterbank en het uitzicht op de prachtige tuin vormden de ongewoon knusse setting voor de jongerendienst van begin oktober.
In villa Berg en Dal ontmoetten jongeren elkaar en “er hing een gezellige sfeer” vertelt Danique. “De dienst was in een kleine zaal waardoor deze heel huiselijk aanvoelde. Dat vond ik heel erg fijn! Het was fijn om mensen te spreken die je al een tijdje niet gesproken had. Weer gezellig even bijkletsen, maar ook een stukje verdieping.”
Behalve het feest van elkaar weer zien, genoten de aanwezigen ook van de rake, persoonlijke verhalen (en soms liederen) van Eline, Julius, Eveline, en van de eerstverantwoordelijke voorgangers Marten van der Wal en Nanda Ziere. Arden vond het een inspirerende bijeenkomst "die inzicht gaf in grenzen die er mogen zijn.” Ze zei verder: “Ik besefte dat negatieve gedachten overwinnen en leren ook opties zijn, en dat wij zelf in ons brein een weg kunnen aanleggen naar een overwinning – mede doordat ons brein zo vormbaar is.”
De datum van de volgende jongerendienst is nog niet bekend, maar dát die er weer komt, staat vast!