31| Erfenis

Als ’t leven alle namen is vergeten,
wij deel zijn van een grenzeloze zee,
draagt ieder slechts nog zonder het te weten
het licht van wie we waren met zich mee.

Ooit zullen and’re naties zijn verrezen
en and’re ogen vangen ooit het licht,
maar immer is de kern hetzelfde wezen,
ook dan zoekt het in mensen een gezicht.

En zoveel is het leven reeds vergeten,
zovelen zijn vervloeid in deze zee,
al zou het ons ontschieten hoe ze heetten,
hun licht draagt elk, het koest’rend, met zich mee.

En, wat er ook vergaan is of verrezen,
we zien de wereld stralen in dat licht,
herkennen in onszelf hetzelfde wezen,
het zoekt in ons nog immer een gezicht.

Inheritance

When all the names in life have been forgotten,
together we’ve become a boundless sea.
Within us we still carry, without knowing,
the shining light of who we once had been.

In time some other nations may have risen
and other eyes one day reflect that light,
but always it retains the purest essence,
in human face again it finds delight.

So much in life already is forgotten,
so many have dissolved into this sea.
Although their names have vanished from our memory,
their cherished light I carry within me.

Whatever now has perished or arisen,
we see our world is shining in that light.
We recognise within us the same essence,
in human face, once more, it will be bright.