Wortels en vleugels

Ik ken de grote namen
van mannen, kind'ren, vrouwen,
hun invloedrijke daden,
die zal ik wel onthouden.

Maar ook te blijven denken
aan mensen die het licht
van de liefde wilden schenken,
naamloos en zonder gezicht …

En kijk ik zelf over mijn schouder,
zie ik een rij van mensen staan:
verwanten en bekenden,
die mij zijn voorgegaan.

Hun hele leven leeft in mij:
'k ben uit hen voortgekomen.
Hun idealen gaven zij
een plekje in mijn dromen.

Er gaat een groot verhaal
van hart tot hart in iedere taal;
een echo door de tijd
van liefde en menswaardigheid.

Die gloed in man en vrouw en kind,
die kracht, die oud en jong verbindt,
dat werk van vroeger en vandaag,
het brengt mij tot de vraag:

Ken ik mijn wortels, zijn ze me lief?
Heb ik de vleugels, het perspectief?
Samen de toekomst binnentrekken,
waarin we vast en zeker gaan ontdekken,
wat van waarde blijkt te zijn
voor oud en jong, voor jou, voor mij.