Vrede is een verantwoordelijkheid

Wekelijkse inspiratie door Bert Wiegman - 13 december 2020

Dagelijks ontvang ik mails, brieven en kaarten. Overlijdensberichten, huwelijksaankondigingen en geboortekaartjes wisselen elkaar af en maken de cyclus van het leven zichtbaar. Elk mens komt vanuit het schijnbare niets als een kiem, bijna onzichtbaar; dan is er de geboorte, een kindje dat al botsend en tastend loskomt van de moeder. Het is de start va n een vol leven, waarin het kind ontdekkend groeit en zich ontwikkelt. Hopelijk komt het in liefde tot bloei en stapt het de wijde wereld in. In het leven vindt er een voortdurend proces plaats van ontvangen én loslaten.

Levenskunst

Het leven verandert constant, we zijn er zelf een voorbeeld van. Soms staan we aan het stuur van ons leven en soms overkomen ons de gebeurtenissen. Een ziekte, een ongeval, het verlies van een dierbare. Het is levenskunst om tot verzoening te komen met het leven zoals het zich aandient. Dit vraagt tijd, begrip en geduld. Het ouder worden kan gepaard gaan met een groeiend vermogen tot relativeren en veelal in dankbaarheid terugkijken op het leven. Wat is het dan belangrijk dat we van elkaar leren. Dan kun je de gemeenschap als een geschenk ervaren.

Nadenken

Voor ons allemaal is deze tijd, die veel van ons vraagt, er een die ons dwingt om na te denken over hoe het verder moet, opdat er straks een mooie toekomst is. Het normale levensritme is doorbroken. Als je het gevoel hebt dat veel je is afgenomen, voelt nadenken over een nieuwe toekomst bijna oneerlijk en onnatuurlijk. We houden ons graag vast aan wat ons dierbaar is, aan onze vrijheden om te gaan en staan waar we willen, aan vertrouwde erediensten, verre reizen, grote evenementen.

Vrede en vriendschap

Het meest logische om dan te doen is achteromkijken naar dat wat zo goed was. De mannen zeiden tot Lot: ‘Ga vlug weg! Neem je vrouw en je beide dochters mee.’ Zij treuzelden een beetje, daarom namen de mannen hen bij de hand en voerden hen de stad uit. Toen zei een van hen: ’Vlucht voor je leven! Kijk niet achterom. Vlucht naar de heuvels, anders zullen jullie sterven.’¹ Het lijkt zo onbarmhartig, een verbod om achterom te kijken, terug te verlangen naar het vertrouwde. Maar het leven wordt altijd voorwaarts geleefd. Het verleden bewaart de herinneringen en bouwt aan ervaringen. In het heden leef je de antwoorden op de nu gestelde levensvragen. En de toekomst biedt hopelijk - uiteindelijk - een wenkend perspectief. De mens heeft namelijk het vermogen om zich aan te passen. Daarbij blijft de behoefte aan vrede en vriendschap onveranderd. Dat geldt voor elk mens.

Rechten van de mens

Vanuit die basis is 72 jaar geleden de universele verklaring van de rechten van de mens vastgelegd. Het is belangrijk dat we daar elk jaar op 10 december bij stilstaan. Dat deze rechten niet vanzelfsprekend zijn, blijkt uit het feit dat maar een beperkt aantal landen in de wereld een democratie is. En soms staat deze ernstig onder druk.

In een van onze kinderliederen staat:

Een kind vraagt om bescherming in een wereld vol gedruis,
een plekje om te spelen en een warm en veilig thuis.
Want groeit het op met liefde en met vrede in z’n hart,
dan is er pas een toekomst voor elk kind, wit of zwart.

Want waar je ook vandaan komt, of je arm bent of zelfs rijk,
de behoefte blijft hetzelfde, is voor ieder kind gelijk!²

Geloof en vertrouwen

Het lied spreekt van basiswaarden waarin ik blijf geloven, met het oog op de toekomst! In vrede leven, vanuit verwondering en in verbondenheid, brengt meer dan ooit persoonlijke verantwoordelijkheid met zich mee. Een verantwoordelijkheid om te zorgen dat die waarden zichtbaar worden in ons gedrag. We zullen in conditie moeten blijven om onszelf de goede vragen te stellen over schijnbare vanzelfsprekendheden en verworvenheden. Om antwoorden te blijven vinden die bijdragen aan duurzaam samenleven. Het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid werd en wordt ons meegegeven door hen die ons hierin zijn voorgegaan en voorgaan. Want waar we ook vandaan komen, zij verlichten ons pad. Dit doet ons moedig stappen zetten richting het nieuwe, het onbekende, op basis van ons geloof en vertrouwen in een vreedzame wereld. Ook wij kunnen paden verlichten, met onze bemoediging en vrede in het hart. Want waar je ook vandaan komt, de behoefte is voor ieder mens gelijk!

Bert Wiegman

Bestuursvoorzitter Apostolisch Genootschap