Ademen om samen te leven

Wekelijkse inspiratie door Bert Wiegman - 17 januari 2021

Wat is ervoor nodig om beter samen te leven op de planeet die wij met elkaar delen? We staan aan het begin van een uitdagend decennium, een tijdperk dat om moed en hoop vraagt. In de wereld staat de deur van de hoop voorzichtig op een kier. Wat op het gebied van vaccinontwikkeling kan, moet ons nu ook gaan lukken op het gebied van klimaatbeheersing en pandemiepreventie. En op het gebied van racisme- en armoedebestrijding.¹

Het recht op adem
Deze tijd leert ons iets fundamenteels, namelijk wat het betekent om met elkaar samen te leven: samen te ademen. Gelukkig is zuurstof in de lucht overal 21% en gratis. En toch, als samen ademen model staat voor samenleven, komt een vervolgvraag op: ademen we als wereldsamen-leving werkelijk samen? Of leert deze tijd ons dat mensen de adem wordt ontnomen? Wie kan dit recht claimen? Het wordt steeds urgenter om antwoorden op die vragen te formuleren. En het wordt steeds urgenter ons streven naar vrede te verbreden tot streven naar een wereld, waarin het recht op ademen niemand wordt ontzegd. In de zoektocht naar antwoorden is het verleidelijk deze te zoeken in oude, beproefde opvattingen. Apostolischen vormen een dynamische beweging in het nu, met een diep gevoel voor schepping en een daaruit voortvloeiende visie op het leven. We willen de dankbaarheid laten doorklinken in onze levensstijl en de tijd dat we er zijn goed besteden. Een prachtig streven en een uitdaging. Het leven is tegelijk raadsel, gave en opgave.² Hoe weten we of we nu de goede, zinvolle dingen doen?

Ademen in twijfel en geloof
Elke dag werken we in de samenleving aan manieren om meer inzicht te krijgen in een wereld met onzeker makende situaties. De Franse filosoof Paul Valéry schreef: Religie verschaft mensen woorden, handelingen, gebaren en gedachten voor de omstandigheden waarin zij niet weten wat te zeggen, wat te doen, wat te denken. Religie is als een taal die ‘ongeveer’ verwoordt waar gewone taal tekortschiet. Als je niet oppast, raakt die taal zo verstard dat zelfstandig denken geen kans krijgt. Het vraagt levenskunst die taal met creativiteit te gebruiken en ruimte te geven aan twijfel.³ Wat zou het goed zijn als we in de volle erkenning van twijfel en geloof de dialoog aangaan over de vragen die deze tijd ons voorlegt; om zo gezamenlijk te ademen, in de wetenschap dat er altijd in ons een zekere spanning bestaat tussen enerzijds de wens om te zijn als de ander, ergens bij te horen en anderzijds de wens om onszelf te zijn en ons daarin te onderscheiden van anderen.
Het blijft belangrijk onszelf af te vragen hoe we in het leven willen staan: met moed en hoop of met angst. Kies ik voor een positieve verbinding met de wereld of zie ik voortdurend bedreigingen van vermeende zekerheden? Vanuit angst wil ik behouden wat ik heb, vanuit moed en hoop durf ik los te laten, ga ik het leven aan zoals het komt en ervaar ik de waarde van de ander. Want jij bent er, staat naast me, ik zie jou, in alles wie je bent. Het is van belang de waarde van elkaar steeds meer te zien en samen te ademen, in twijfel en geloof.

Bert Wiegman

Bestuursvoorzitter Apostolisch Genootschap